Πέθανε ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ

Ένας γίγαντας της υποκριτικής, ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, που στη συνέχεια καθιερώθηκε ως σκηνοθέτης και ακτιβιστής, πέθανε σήμερα σε ηλικία 89 ετών. Έδωσε πρόσωπο σε μια ολόκληρη γενιά κινηματογραφικών ειδώλων, συνδυάζοντας τη γοητεία με την ερμηνευτική δύναμη. Ήταν επίσης και μία σπουδαία προσωπικότητα, με πολιτική σκέψη, ανήκε στην ευρύτερη αριστερά, ενώ χαρακτηρίστηκε και ως ακτιβιστής για το περιβάλλον, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα προβλήματα των απλών ανθρώπων. Συνήθιζε να αυτοπροσδιορίζεται ως «ηθοποιός στο επάγγελμα και ακτιβιστής στην καρδιά».

Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ κατέκτησε το Χόλιγουντ χαρίζοντας αξεπέραστες ερμηνείες σε κλασικές ταινίες, όπως «Οι δύο ληστές» (1969) του Τζορτζ Ρόι Χιλ έχοντας δίπλα του τον Πολ Νιούμαν, με τον οποίο ανέπτυξαν μία σπάνια χημεία. Επίσης το «Ολοι οι άνθρωποι του προέδρου» (1976) και «Πέρα από την Αφρική» (1985).

Η αίσθηση του δραματουργικού βάθους τον οδήγησε και πίσω από την κάμερα: το 1980 έκανε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του με το «Συνηθισμένοι άνθρωποι» (Ordinary People). Ενα συγκλονιστικό οικογενειακό δράμα που κέρδισε τέσσερα Οσκαρ, ανάμεσά τους αυτά της Καλύτερης Ταινίας και της Σκηνοθεσίας.

Η ικανότητά του να υποδύεται χαρακτήρες που ήταν γοητευτικοί και κέρδιζαν με ευκολία τη συμπάθεια του κοινού τον κατέστησε ξεχωριστό στην 7η Τέχνη, δίνοντάς του μια θέση την οποία αξιοποίησε πλήρως. Τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 σημείωσε τεράστια καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία. Μάλιστα, η ταινία «The Sting» (Το Κεντρί) το 1973, ήταν εκείνη που τον εδραίωσε ως κορυφαίο πρωταγωνιστή. Θα σκηνοθετήσει και θα πρωταγωνιστήσει στο υπέροχο δράμα «Γητευτής των Αλόγων»,

Παράλληλα, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης άρχισε να ασχολείται ενεργά με περιβαλλοντικά ζητήματα, βάζοντας τις βάσεις για τη μετέπειτα πορεία του ως επιφανούς ακτιβιστή.

Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ γεννήθηκε στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνιας, στις 18 Αυγούστου του 1936, από μία φτωχή οικογένεια. Με καταγωγή βρετανική, αγγλική, σκωτσέζικη και ιρλανδική, απ' όπου και τα περιβόητα πυρόξανθα μαλλιά του, σήμα κατατεθέν της ομορφιάς του. Ως παιδί και νέος, μάλλον ήταν ιδιαίτερα ζωηρός και άτακτος. Αργότερα πήρε μαθήματα ζωγραφικής και έκανε μποέμικη ζωή. Με την παρότρυνση ενός φίλου του, πήγε στην Αμερικανική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών της Νέας Υόρκης και στην ακρόαση οι κριτές του αποφάνθηκαν: «διαθέτει μια φυσική άνεση στην έκφραση, ζωηρή φαντασία, ένα χάρισμα».

Αυτά ήταν πράγματι τα κύρια χαρακτηριστικά του στην καριέρα του, τα οποία ανέπτυξε, δίνοντας στους χαρακτήρες που υποδυόταν στιβαρότητα, σάρκα και οστά, για να γίνει ένας μεγάλος σταρ και ηγέτης του αμερικάνικου κινηματογραφικού φιλελευθερισμού.

Το 1981 ίδρυσε το Ινστιτούτο Σάντανς, έναν χώρο όπου οι σεναριογράφοι μπορούσαν να καλλιεργήσουν την τέχνη τους χωρίς τις εμπορικές πιέσεις του Χόλιγουντ. Το 1985 το όραμά του επεκτάθηκε με την ίδρυση του Φεστιβάλ Σάντανς, που σύντομα καθιερώθηκε ως σημείο αναφοράς για τον ανεξάρτητο κινηματογράφο. «Προσπάθησα να ανεξαρτητοποιηθώ από το Χόλιγουντ, να παραμείνω ο εαυτός μου», εξηγούσε σε παλαιότερη συνέντευξή του.

Αργότερα, φιλμ όπως «Το ποτάμι της ζωής» (1992) και το «Το τεστ» (1994) έθεσαν και ηθικά ερωτήματα, επιβεβαιώνοντας έτσι το ένστικτό του για τις οικείες και ανθρώπινες ιστορίες.

Παρά την επιβλητική εικόνα ενός σταρ, ο Ρέντφορντ με τα ατίθασα καστανόξανθα μαλλιά, το διαπεραστικό βλέμμα και το χαρακτηριστικό του χιούμορ, κουβαλούσε μια βαθιά και περίπλοκη εσωτερικότητα. Μια εσωτερικότητα που τον έκανε ιδιαίτερα επιλεκτικό όσον αφορά τους ρόλους που υποδυόταν και τα πρότζεκτ στα οποία συμμετείχε, αναζητώντας πάντα ιστορίες με κοινωνικό υπόβαθρο. Σενάρια και πρωτοβουλίες που περνούσαν μηνύματα και είχαν ουσιαστικό αντίκτυπο.

Μετά την επιτυχημένη πορεία, μπροστά και πίσω από τις κάμερες, ο Ρέντφορντ στράφηκε στην προώθηση της περιβαλλοντικής δικαιοσύνης. Ο ακτιβισμός του δεν ήταν απλώς φιγούρα για τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητάς του. Ο ίδιος συνήθισε να αυτοπροσδιορίζεται ως «ηθοποιός στο επάγγελμα, ακτιβιστής στην καρδιά». Εβρισκε συνεχώς τρόπους να συνδυάζει και τα δύο, χρησιμοποιώντας τον κινηματογράφο ως μέσο για να ευαισθητοποιήσει το κοινό σε ζητήματα που είχαν πολιτική και κοινωνική χροιά.

Πηγές: Στοιχεία από kathimerini.gr, ΑΠΕ-ΜΠΕ