Οι επιβάτες της πτήσης κάθονται στις θέσεις τους και περιμένουν τους πιλότους. Σύντομα, δύο άνδρες με στολή πιλότου μπαίνουν στον αεροπλάνο. Φορούν μαύρα γυαλιά. Ο ένας από τους δύο συνοδεύεται από έναν σκύλο για τυφλούς και ο άλλος βρίσκει το δρόμο του με την βοήθεια ενός άσπρου μπαστουνιού.
Πολλοί από τους επιβάτες χαμογελούν νευρικά και άλλοι κοιτάζονται με μία έκφραση που πηγαίνει από την έκπληξη, στον προβληματισμό ή και στον φόβο. Μερικοί, οι πιο ψύχραιμοι, ψάχνουν τις κάμερές τους.
Εν τω μεταξύ οι δύο άνδρες με τη στολή πιλότου προχωρούν στον διάδρομο, μπαίνουν στο πιλοτήριο και ξανακλείνουν την πόρτα.
Μερικά λεπτά αργότερα, οι μηχανές ξεκινούν και το αεροπλάνο αρχίζει να επιταχύνει στην πίστα. Τρέχει όλο και πιο γρήγορα, έτοιμο προς απογείωση. Οι επιβάτες κοιτάζουν από τα παράθυρα τους και διαπιστώνουν ότι το αεροπλάνο κατευθύνεται ίσια στη λίμνη που βρίσκεται στο τέλος του διαδρόμου απογείωσης. Το αεροπλάνο επιταχύνει ακόμη πιο πολύ στην πίστα χωρίς να απογειώνεται, πλησιάζει στη λίμνη, ενώ οι έντρομοι επιβάτες είναι βέβαιοι πλέον ότι δεν πρόκειται να απογειωθούν ποτέ, ότι θα πέσουν στην λίμνη. Τότε οι κραυγές τους γεμίζουν το αεροπλάνο, αλλά, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, το αεροπλάνο απογειώνεται γλυκά, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Οι επιβάτες ηρεμούν, χαμογελούν, νιώθοντας λίγο ανόητοι που πίστεψαν σε αυτό το κακόγουστο αστείο.
Λίγα λεπτά αργότερα το γεγονός έχει ξεχαστεί.
Στο πιλοτήριο, ο πιλότος ψαχουλεύει το ταμπλό με τα όργανα, βρίσκει το κουμπί του αυτόματου πιλότου και τον βάζει σε λειτουργία.
Λεει μετά στον συγκυβερνήτη:
-Ξέρεις τι πραγματικά με φοβίζει;
-Όχι, πές μου, απαντά ο άλλος.
-Κάποια μέρα, θα βάλουν τις φωνές πολύ αργά και θα πνιγούμε όλοι μας...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου