Πρόσφατα, εξαρθρώθηκε στη χώρα μας σπείρα που πουλούσε πλαστούς πίνακες ζωγραφικής. Τα νήματα του κυκλώματος φέρεται να κινούσαν ένας 63χρονος ζωγράφος, η σύζυγός του και ο γιος τους. Σχεδίαζαν να πουλήσουν πλαστό Πικάσο για 25 εκατ. ευρώ. Αστυνομικοί υποδύθηκαν τους αγοραστές και τους συνέλαβαν.
Ένα μέρος από δημοσίευμα στην Καθημερινή:
Προσπαθούσε να μην αφήσει τίποτα στην τύχη. «Εάν κάποιος ζωγράφος με ενδιέφερε, τον ερευνούσα. Μελετούσα όλο το σώμα του έργου του και την προσωπική ζωή του καλλιτέχνη. Μόνο με αυτή τη γνώση μπορείς να δημιουργήσεις έναν νέο πίνακα που θα μπορούσε να είχε φιλοτεχνήσει και εκείνος», έλεγε στην «Κ» ο διαβόητος Γερμανός πλαστογράφος Βόλφγκανγκ Μπελτράκι. «Πρέπει να είσαι την ίδια στιγμή πολύ καλός ζωγράφος, ιστορικός τέχνης και συντηρητής».
Μέχρι να καταδικαστεί σε κάθειρξη έξι ετών το 2011, ο Μπελτράκι είχε παραπλανήσει ορισμένους από τους μεγαλύτερους διεθνείς οίκους δημοπρασιών. Πέρα από τη νομική και ηθική διάσταση της υπόθεσής του, ειδικοί από τον κόσμο της τέχνης φαίνεται πως συμφωνούν σε ένα πράγμα: είχε αδιαμφισβήτητο ταλέντο. Δεν μπορούν, όμως, να ισχυριστούν κάτι αντίστοιχο για τους Ελληνες ομολόγους του, τα πλαστά έργα των οποίων κατασχέθηκαν τα τελευταία χρόνια έπειτα από αστυνομικές έρευνες σε γκαλερί, αποθήκες και εργαστήρια. Ακόμη κι αν αυτοί οι πίνακες πλασάρονται στους επίδοξους αγοραστές με κάποιο αληθοφανές αφήγημα, ή δήθεν πιστοποιητικά γνησιότητας, στην πλειονότητά τους η πλαστότητα «βγάζει μάτι».
Οπως παρατηρεί η Αλεξάνδρα Γουλάκη-Βουτυρά, γενική διευθύντρια του Τελλογλείου Ιδρύματος Τεχνών και ομότιμη καθηγήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τα πλαστά που εντοπίζονται στην Ελλάδα είναι συχνά κακόγουστα έργα. «Προσβάλλουν τον καλλιτέχνη στον οποίο αποδίδονται και προκαλούν γενικότερη ζημιά στην αντίληψη που υπάρχει για την τέχνη», τονίζει...
Ποιοι, όμως, και γιατί μπορεί να συναλλάσσονται με τους πλαστογράφους; «Φοβάμαι ότι ένας λόγος είναι η άγνοια. Είμαστε πίσω στο κομμάτι της παιδείας στην Ιστορία της Τέχνης», παρατηρεί η κ. Βουτυρά. Οπως η ίδια επισημαίνει, η έλλειψη γνώσης μπορεί να συνυπάρχει και με την έλλειψη γούστου, τον νεοπλουτισμό, το διαρκές κυνήγι μιας υποτιθέμενης «ευκαιρίας»...
«Υπάρχει κενό στο σύστημα ελέγχου αυθεντικότητας καθώς η Εθνική Πινακοθήκη εξετάζει έργα μόνο κατόπιν αιτήματος των αρχών» επισημαίνει η ιστορικός τέχνης Μαριλένα Κασιμάτη. «Οσα πλαστά κι αν κατασχεθούν, δεν πρόκειται να σταματήσει η παραγωγή εάν δεν θεσμοθετηθεί και η καταστροφή τους, ώστε να αποτρέπεται η επανεμφάνισή τους στην αγορά», λέει η κ. Κασιμάτη, η οποία προτείνει να στραφούν οι επίδοξοι αγοραστές στην αγορά πινάκων σύγχρονων, νέων καλλιτεχνών, οι οποίοι βρίσκονται εν ζωή και εκεί θα μπορούσαν εύκολα να πιστοποιήσουν την αξία και την αυθεντικότητα ενός έργου.
Πηγή: kathimerini.gr
Ολόκληρο το δημοσίευμα στο: Πλαστά έργα τέχνης: Μια μεγάλη πληγή της ελληνικής αγοράς | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Προσπαθούσε να μην αφήσει τίποτα στην τύχη. «Εάν κάποιος ζωγράφος με ενδιέφερε, τον ερευνούσα. Μελετούσα όλο το σώμα του έργου του και την προσωπική ζωή του καλλιτέχνη. Μόνο με αυτή τη γνώση μπορείς να δημιουργήσεις έναν νέο πίνακα που θα μπορούσε να είχε φιλοτεχνήσει και εκείνος», έλεγε στην «Κ» ο διαβόητος Γερμανός πλαστογράφος Βόλφγκανγκ Μπελτράκι. «Πρέπει να είσαι την ίδια στιγμή πολύ καλός ζωγράφος, ιστορικός τέχνης και συντηρητής».
Μέχρι να καταδικαστεί σε κάθειρξη έξι ετών το 2011, ο Μπελτράκι είχε παραπλανήσει ορισμένους από τους μεγαλύτερους διεθνείς οίκους δημοπρασιών. Πέρα από τη νομική και ηθική διάσταση της υπόθεσής του, ειδικοί από τον κόσμο της τέχνης φαίνεται πως συμφωνούν σε ένα πράγμα: είχε αδιαμφισβήτητο ταλέντο. Δεν μπορούν, όμως, να ισχυριστούν κάτι αντίστοιχο για τους Ελληνες ομολόγους του, τα πλαστά έργα των οποίων κατασχέθηκαν τα τελευταία χρόνια έπειτα από αστυνομικές έρευνες σε γκαλερί, αποθήκες και εργαστήρια. Ακόμη κι αν αυτοί οι πίνακες πλασάρονται στους επίδοξους αγοραστές με κάποιο αληθοφανές αφήγημα, ή δήθεν πιστοποιητικά γνησιότητας, στην πλειονότητά τους η πλαστότητα «βγάζει μάτι».
Οπως παρατηρεί η Αλεξάνδρα Γουλάκη-Βουτυρά, γενική διευθύντρια του Τελλογλείου Ιδρύματος Τεχνών και ομότιμη καθηγήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τα πλαστά που εντοπίζονται στην Ελλάδα είναι συχνά κακόγουστα έργα. «Προσβάλλουν τον καλλιτέχνη στον οποίο αποδίδονται και προκαλούν γενικότερη ζημιά στην αντίληψη που υπάρχει για την τέχνη», τονίζει...
Ποιοι, όμως, και γιατί μπορεί να συναλλάσσονται με τους πλαστογράφους; «Φοβάμαι ότι ένας λόγος είναι η άγνοια. Είμαστε πίσω στο κομμάτι της παιδείας στην Ιστορία της Τέχνης», παρατηρεί η κ. Βουτυρά. Οπως η ίδια επισημαίνει, η έλλειψη γνώσης μπορεί να συνυπάρχει και με την έλλειψη γούστου, τον νεοπλουτισμό, το διαρκές κυνήγι μιας υποτιθέμενης «ευκαιρίας»...
«Υπάρχει κενό στο σύστημα ελέγχου αυθεντικότητας καθώς η Εθνική Πινακοθήκη εξετάζει έργα μόνο κατόπιν αιτήματος των αρχών» επισημαίνει η ιστορικός τέχνης Μαριλένα Κασιμάτη. «Οσα πλαστά κι αν κατασχεθούν, δεν πρόκειται να σταματήσει η παραγωγή εάν δεν θεσμοθετηθεί και η καταστροφή τους, ώστε να αποτρέπεται η επανεμφάνισή τους στην αγορά», λέει η κ. Κασιμάτη, η οποία προτείνει να στραφούν οι επίδοξοι αγοραστές στην αγορά πινάκων σύγχρονων, νέων καλλιτεχνών, οι οποίοι βρίσκονται εν ζωή και εκεί θα μπορούσαν εύκολα να πιστοποιήσουν την αξία και την αυθεντικότητα ενός έργου.
Πηγή: kathimerini.gr
Ολόκληρο το δημοσίευμα στο: Πλαστά έργα τέχνης: Μια μεγάλη πληγή της ελληνικής αγοράς | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου