Ο Βασίλης Αλεξάκης γεννήθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβρη του 1943. Σε ηλικία 17 ετών έλαβε υποτροφία και έφυγε για τη Λιλ της Γαλλίας για να σπουδάσει δημοσιογραφία. Η υποτροφία του ήταν μικρή και έτσι αναγκάστηκε να δουλέψει σε ένα εστιατόριο. Μετά από τρίχρονες σπουδές επέστρεψε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, αλλά γύρισε να εγκατασταθεί στο Παρίσι το 1968 μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα.
Εγκατεστημένος στη Γαλλία, υπήρξε επί σειρά ετών συνεργάτης της εφημερίδας Le Monde και έγραψε τα πρώτα του βιβλία στα γαλλικά. Εκεί δούλεψε ως δημοσιογράφος, κριτικός βιβλίου και χρονογράφος. Έτσι εξοικειώθηκε με τη γαλλική γλώσσα στην οποία έγραψε τα πρώτα του μυθιστορήματα.
Το πρώτο έργο του που γράφτηκε στην μητρική του γλώσσα, ήταν το «Τάλγκο», το οποίο κυκλοφόρησε το 1982, σημείωσε μεγάλη επιτυχία και ξεπέρασε σε πωλήσεις τα 200.000 αντίτυπα. Το 1984 μάλιστα έγινε και ταινία με τον τίτλο «Ξαφνικός Έρωτας», σε σκηνοθεσία Γιώργου Τσεμπερόπουλου, με πρωταγωνιστές την Μπέττυ Λιβανού και τον Αντώνη Θεοδωρακόπουλο και πλαισιωμένη με την μουσική του Σταμάτη Σπανουδάκη και την υπέροχη ερμηνεία της Ελένης Βιτάλη. Στα ελληνικά έγραψε και τα βιβλία «Η Μητρική γλώσσα» (1995, εκδόσεις Εξάντας) και «Η καρδιά της Μαργαρίτας» (1999, εκδόσεις Εξάντας).
Ο Βασίλης Αλεξάκης ασχολήθηκε επίσης με το χιουμοριστικό σκίτσο και με τον κινηματογράφο. Δημοσίευσε τις συλλογές «Mon amour», στην Ιταλία ("Citta armoniosa", 1978), «Γδύσου» (Αθήνα, Εξάντας, 1982) καθώς και έξι ιστορίες με εικόνες, υπό τον γενικό τίτλο «Η σκιά του Λεωνίδα» (Αθήνα, Εξάντας, 1984) που έχουν κυκλοφορήσει και στα γερμανικά ("Leonidas' Schatten", Romiosini, μετάφραση του Klaus Eckhardt, 1986).
Παράλληλα, σκηνοθέτησε την ταινία μικρού μήκους «Είμαι κουρασμένος», η οποία απέσπασε το βραβείο φεστιβάλ Τουρ και Γαλλικού Κέντρου Κινηματογράφου (1982), τις τηλεταινίες «Ο Νέστως Χαρμίδης περνά στην επίθεση» (1984) και «Το τραπέζι"»(1989) και τη μεγάλου μήκους ταινία του «Αθηναίοι», που τιμήθηκε το Α΄ βραβείο διεθνούς φεστιβάλ ταινιών χιούμορ του Charmousse (1991). Τροφοδότησε όμως και το θέατρο με έργα όπως τα «Εγώ δεν...» και «Μη με λες Φωφώ».
Ως πεζογράφος έχει τιμήθηκε στη Γαλλία με τα βραβεία Αλμπέρ Καμύ, Αλεξάντρ Βαιλάτ, Σαρλ Εσμπραγιά, Medicis (το 1995, για το βιβλίο του "Η μητρική γλώσσα"), καθώς και με το Βραβείο Μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας (το 2007, για το βιβλίο του "μ.Χ.").
Οι λέξεις ήταν η ζωή του. Σε συνέντευξη που έδωσε ο Βασίλης Αλεξάκης στην «Καθημερινή» το 2019 αναφέρει: «Οι λέξεις είναι η ζωή μου, επιπλέω σε ένα πέλαγος λέξεων. Οι λέξεις απέκτησαν μια δική τους αυτονομία στη ζωή μου, και λειτουργούσα στο διπλό σύμπαν της ελληνικής και της γαλλικής. Το συνειδητοποίησα όταν έμαθα αφρικανικά για το θέμα ενός βιβλίου μου. Η τριβή με αυτήν τη γλώσσα σε παραπέμπει στις γλώσσες που ξέρεις. Ετέθησαν μερικά ερωτήματα. Γιατί για παράδειγμα αυτή η γλώσσα δεν διαθέτει το ρήμα «έχω»; Γιατί απλώς δεν έχεις τίποτα. Είσαι με κάτι, αλλά το είσαι σχετίζεται με τον χρόνο. Είσαι σε ένα σπίτι όσο ζεις, δεν το έχεις. Γιατί βάζουν την άρνηση στο τέλος της πρότασης; Πρέπει να περιμένεις να τελειώσει ο άλλος τη φράση του για να καταλάβεις τι θέλει να πει. Αν το μήνυμά του είναι θετικό ή αρνητικό. Αυτό είναι ό,τι πρέπει για τους Ελληνες που δεν περιμένουν ποτέ τον άλλον να ολοκληρώσει τη φράση του».
Τον Μάρτιο του 2017 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας από το Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έργα του έχουν εκδοθεί, εκτός από τη Γαλλία στη Γερμανία, την Ισπανία, την Αρμενία, την Ιταλία, τη Ρωσία, την Τουρκία, την Αργεντινή, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.
Πηγές: naftemporiki.gr , kathimerini.gr , el.wikipedia.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου