Γεννημένος στη Φινλανδία, μια χώρα με παράδοση στους οδηγούς αγώνων, ο Αρι Βατανεν έγινε ζωντανός θρύλος των ράλι. Το 1981 κατέκτησε το WRC, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με το θρυλικό Ford Escort RS1800. Η οδήγησή του; Τολμηρή, ενστικτώδης και αξέχαστη. Το 1985, ύστερα από ένα σχεδόν θανατηφόρο ατύχημα, επέστρεψε στους αγώνες νικώντας ξανά. Στην έρημο. Στον πιο σκληρό αγώνα του κόσμου: το Ράλι Παρίσι-Ντακάρ. Το κατέκτησε τέσσερις φορές: 1987, 1989, 1990 και 1991. Και όταν κατέβηκε από το cockpit, πέρασε σε έναν άλλο στίβο: την πολιτική. Ως ευρωβουλευτής, αγωνίστηκε για την οδική ασφάλεια, για πιο έξυπνες υποδομές και υπεύθυνη οδήγηση στην Ευρώπη.
Ακολουθούν κάποια βασικά σημεία της συνέντευξης:
– Υπερασπιστήκατε σθεναρά την οδική ασφάλεια κατά τη θητεία σας ως ευρωβουλευτή. Πού υπολείπονται οι ισχύουσες πολιτικές οδικής ασφάλειας στην Ευρώπη;
– Για πολλά μπορούμε να κατηγορήσουμε την Ευρώπη, αλλά η Ευρώπη μόνο οδηγίες μπορεί να δώσει. Η οδική ασφάλεια αποτελεί εθνική αρμοδιότητα. Εξαρτάται από το πώς είναι οι νόμοι. Οι νόμοι είναι σωστοί. Εφαρμόζονται, όμως; Επιβάλλονται; Εκεί έγκειται πραγματικά το πρόβλημα. Ας δούμε τη διαφορά, για παράδειγμα, ανάμεσα στη Σουηδία και την Ελλάδα. Στην Ελλάδα γίνονται τρεις φορές περισσότερα δυστυχήματα, αναλογικά με τον πληθυσμό. Πρέπει, λοιπόν, να είμαστε ειλικρινείς και να παραδεχτούμε ότι έχουμε μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα. Τι θα κάνουμε γι’ αυτό; Το οδικό δίκτυό σας βελτιώνεται με ταχείς ρυθμούς. Εχω εντυπωσιαστεί. Είναι καλύτερο από της Φινλανδίας. Ωστόσο, οφείλουμε να δούμε την αλήθεια κατάματα: η συμπεριφορά των ατόμων είναι πολύ συχνά παραβατική. Επειδή δεν υπάρχει επιβολή του νόμου, τα άτομα παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους και οδηγούν πολύ γρήγορα, κάνουν προσπεράσεις όπου θέλουν και ο καθένας ακολουθεί τους δικούς του νόμους. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό στο δημόσιο οδικό δίκτυο. Είναι αναγκαία η επιβολή του νόμου. Ετσι θα αλλάξει και η κουλτούρα σιγά σιγά. Η κουλτούρα αλλάζει, αλλά χρειάζεται χρόνος.
– Αρα απαιτούνται καλύτεροι δρόμοι, καλύτερα αμάξια ή καλύτερη οδηγική συμπεριφορά;
– Τα αμάξια είναι σχετικά παλιά στην Ελλάδα, όπως και στη Φινλανδία. Η μέση ηλικία τους είναι τα 18 έτη. Κάπου τόσο. Ομως, το οδικό δίκτυο πράγματι βελτιώνεται. Φυσικά, μπορεί να βελτιωθεί περαιτέρω, αλλά στις δεδομένες συνθήκες, αυτό που θα κάνει τη διαφορά είναι η συμπεριφορά. Αν ο κόσμος τηρούσε τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, δεν θα είχαμε σχεδόν καθόλου ατυχήματα.
Για παράδειγμα, χθες που ήρθα από το αεροδρόμιο στο κέντρο της πόλης… Χαίρομαι που ήρθα πάλι στην Ελλάδα, ξυπνούν μνήμες. Ομως, είδα ήδη διάφορα περιστατικά. Είδα πεζούς να αναγκάζονται να γυρνούν πίσω, την ώρα που διέσχιζαν τη διάβαση πεζών. Τα αμάξια δεν σταματούσαν. Είδα επίσης κάποιες πολύ επικίνδυνες προσπεράσεις και τα αμάξια ήταν παρκαρισμένα παντού. Δεν είδα πουθενά αστυνομία. Αν οι πολίτες ξέρουν ότι δεν θα τιμωρηθούν, αν δεν υπάρχουν συνέπειες για τη συμπεριφορά τους, θα τη συνεχίζουν. Λυπάμαι που το λέω, αλλά χρειάζεται μεγαλύτερη αστυνόμευση στην Ελλάδα.
– Συζητιέται στη χώρα ότι το όριο ταχύτητας μέσα στην πόλη θα μειωθεί στα 30 χλμ./ώρα. Συμφωνείτε με αυτό; Θα βοηθούσε;
– Ακούγεται κάπως υπερβολικό. Θα μπορούσε να είναι 30 χλμ./ώρα κοντά σε σχολεία ή σε δρόμους με πολύ συχνή διέλευση πεζών. Εξαρτάται από το τι είδους μέρος είναι μέσα στην πόλη. Ας το θέσω όμως αλλιώς. Αν δεν τηρούνται τα ισχύοντα όρια ταχύτητας, τι νόημα έχει να μειωθούν; Πρώτα πρέπει να εφαρμοστούν τα ισχύοντα όρια και να τηρούνται από τους πολίτες. Αυτή τη στιγμή, το πρόβλημα δεν είναι τα όρια ταχύτητας, αλλά το γεγονός ότι δεν τηρούνται. Ας αντιμετωπίσουμε, λοιπόν, αυτό το πρόβλημα πρώτα.
– Είναι κάποιες περιοχές ή χώρες που δίνουν το καλό παράδειγμα όσον αφορά τις πολιτικές οδικής ασφάλειας στην Ευρώπη;
– Μπορούμε να τις εντοπίσουμε, επειδή αποδεικνύεται στατιστικά. Το Ηνωμένο Βασίλειο, παρά την πολλή κίνηση, είναι πολύ ασφαλής χώρα. Οι σκανδιναβικές χώρες είναι επίσης ασφαλείς. Δυστυχώς, η Ελλάδα είναι τρίτη από το τέλος, μία θέση πάνω από τη Ρουμανία. Είναι ένα βάρος αυτό για την κοινωνία και δεν μπορούμε απλώς να παραμείνουμε απαθείς. Πρέπει να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για την οδική ασφάλεια.
– Αν υπήρχε μόνο ένα πράγμα, μία αλλαγή που θα είχε τον πιο άμεσο αντίκτυπο στην οδική ασφάλεια, ποια θα ήταν;
– Ας δούμε τι συνέβη στη Γαλλία. Στη Γαλλία δεν υπήρχαν ραντάρ και είχαν 20.000 θανάτους τον χρόνο. Το 2004 άρχισαν να εγκαθιστούν ραντάρ παντού και οι θάνατοι μειώθηκαν στους 3.000. Φυσικά, ακόμη και οι 3.000 θάνατοι είναι πολλοί, αφού ποτέ ένας θάνατος ανθρώπου στον δρόμο δεν είναι ένας δικαιολογημένος θάνατος. Πάντως, ο πιο οικονομικά αποδοτικός και γρήγορος τρόπος για να σωθούν ανθρώπινες ζωές στο δημόσιο οδικό δίκτυο είναι η επιβολή των νόμων, και αυτό σημαίνει αστυνόμευση και πολλά περισσότερα νέα ραντάρ.
Πηγή: kathimerini.gr
Ολόκληρο το άρθρο στο: Αρι Βατάνεν: «Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς, έχουμε μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα» | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
– Συζητιέται στη χώρα ότι το όριο ταχύτητας μέσα στην πόλη θα μειωθεί στα 30 χλμ./ώρα. Συμφωνείτε με αυτό; Θα βοηθούσε;
– Ακούγεται κάπως υπερβολικό. Θα μπορούσε να είναι 30 χλμ./ώρα κοντά σε σχολεία ή σε δρόμους με πολύ συχνή διέλευση πεζών. Εξαρτάται από το τι είδους μέρος είναι μέσα στην πόλη. Ας το θέσω όμως αλλιώς. Αν δεν τηρούνται τα ισχύοντα όρια ταχύτητας, τι νόημα έχει να μειωθούν; Πρώτα πρέπει να εφαρμοστούν τα ισχύοντα όρια και να τηρούνται από τους πολίτες. Αυτή τη στιγμή, το πρόβλημα δεν είναι τα όρια ταχύτητας, αλλά το γεγονός ότι δεν τηρούνται. Ας αντιμετωπίσουμε, λοιπόν, αυτό το πρόβλημα πρώτα.
– Είναι κάποιες περιοχές ή χώρες που δίνουν το καλό παράδειγμα όσον αφορά τις πολιτικές οδικής ασφάλειας στην Ευρώπη;
– Μπορούμε να τις εντοπίσουμε, επειδή αποδεικνύεται στατιστικά. Το Ηνωμένο Βασίλειο, παρά την πολλή κίνηση, είναι πολύ ασφαλής χώρα. Οι σκανδιναβικές χώρες είναι επίσης ασφαλείς. Δυστυχώς, η Ελλάδα είναι τρίτη από το τέλος, μία θέση πάνω από τη Ρουμανία. Είναι ένα βάρος αυτό για την κοινωνία και δεν μπορούμε απλώς να παραμείνουμε απαθείς. Πρέπει να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για την οδική ασφάλεια.
– Αν υπήρχε μόνο ένα πράγμα, μία αλλαγή που θα είχε τον πιο άμεσο αντίκτυπο στην οδική ασφάλεια, ποια θα ήταν;
– Ας δούμε τι συνέβη στη Γαλλία. Στη Γαλλία δεν υπήρχαν ραντάρ και είχαν 20.000 θανάτους τον χρόνο. Το 2004 άρχισαν να εγκαθιστούν ραντάρ παντού και οι θάνατοι μειώθηκαν στους 3.000. Φυσικά, ακόμη και οι 3.000 θάνατοι είναι πολλοί, αφού ποτέ ένας θάνατος ανθρώπου στον δρόμο δεν είναι ένας δικαιολογημένος θάνατος. Πάντως, ο πιο οικονομικά αποδοτικός και γρήγορος τρόπος για να σωθούν ανθρώπινες ζωές στο δημόσιο οδικό δίκτυο είναι η επιβολή των νόμων, και αυτό σημαίνει αστυνόμευση και πολλά περισσότερα νέα ραντάρ.
Πηγή: kathimerini.gr
Ολόκληρο το άρθρο στο: Αρι Βατάνεν: «Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς, έχουμε μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα» | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου