Ο ανθρωπότυπος του Ζωγράφου

Είναι αυτός που ποτέ δεν πετάει τα σκουπίδια στους κάδους, που σπάει συστηματικά μπουκάλια μπίρας, που παρκάρει επάνω σε πεζοδρόμια, που ποτίζει καταβρέχοντας περαστικούς, που όταν βλέπει την πινακίδα για μαθητές που διασχίζουν τον δρόμο μαρσάρει για να προλάβει να περάσει πρώτος, που δεν σέβεται ΑμεΑ ή γονείς με καροτσάκι. 

Απόσπασμα από ένα άρθρο "γνώμης" του καθηγητή Φιλοσοφίας Δικαίου στο ΕΚΠΑ, Αριστείδη Ν. Χατζή, στο Protagon.gr: 

«(...) Σας παρουσιάζω, λοιπόν, τον ανθρωπότυπο του Ζωγράφου. Ενα είδος που δεν εμφανίζεται μόνο στον Δήμο Ζωγράφου, αλλά σε κάθε δήμο της Ελλάδας. Απλώς εγώ τον συναντώ καθημερινά εκεί που κατοικώ, οπότε αυτόν θα περιγράψω. Είναι αυτός που ποτέ δεν πετάει τα σκουπίδια στους κάδους. Που σπάει συστηματικά μπουκάλια μπύρας μέσα και έξω από την Πανεπιστημιούπολη (παντού θα δείτε τα μικρά πράσινα γυάλινα κομματάκια), την οποία αντιμετωπίζει ως μια τεράστια χωματερή. Που παρκάρει πάνω στα πεζοδρόμια. Που ποτίζει και καταβρέχει τους περαστικούς αδιαφορώντας για τις διαμαρτυρίες τους. Που περπατάει και φτύνει. Που έχει γεμίσει κάθε τοίχο με τα δείγματα της ανοησίας του σε μορφή γκράφιτι. Που όταν βλέπει την επιγραφή για σχολεία και μαθητές να διασχίζουν τον δρόμο, μαρσάρει για να προλάβει να περάσει πρώτος. Που δεν υπάρχει καμία περίπτωση να σεβαστεί ΑΜΕΑ ή γονείς με καροτσάκι. Που παρκάρει πάνω στις ράμπες και στους οδηγούς όδευσης τυφλών. Που παρκάρει μπροστά σε εισόδους πολυκατοικιών με τέτοιο τρόπο που είναι αδύνατον να μπεις ή να βγεις από το σπίτι σου. Που ανεβαίνει με τη μηχανή στο πεζοδρόμιο για να προσπεράσει. Που αδιαφορεί για φανάρια, διαβάσεις πεζών και στοπ. (...)

Μα καλά, δεν υπάρχει κοινωνία πολιτών; Κάτι ψιλά. Καμιά φορά, στις πιο εξοργιστικές περιπτώσεις, βλέπω να έχουν σηκώσει κανέναν υαλοκαθαριστήρα αυτοκινήτου. Εκεί εξαντλείται η αγανάκτηση, καθώς έχει κυριαρχήσει ο μιθριδατισμός. Ο μέσος κάτοικος τους δήμου έχει μάθει να επιβιώνει με όποιον τρόπο μπορεί. Προσαρμόζει τη συμπεριφορά του στα γούστα του ανθρωπότυπου, ανέχεται, παραβλέπει, σταματά ακόμα και να τον διακρίνει. 

Ενα από τα χειρότερα είδη αυτού του ανθρωπότυπου είναι οι ιδιοκτήτες σκυλιών. Οχι όλοι, αλλά μια μεγάλη ομάδα, φοβάμαι η πλειονότητα. Τα Ανω Ιλίσια, ο Δήμος Ζωγράφου, αλλά κυρίως η Πανεπιστημιούπολη του ΕΚΠΑ, είναι γεμάτη από περιττώματα. Που δεν τα μαζεύει ποτέ κανείς. Προφανώς δεν τα μαζεύει ο ιδιοκτήτης του σκύλου. Αν του κάνεις παρατήρηση θα σε βρίσει χυδαιότατα. Προφανώς δεν τα μαζεύει ο Δήμος ούτε κάποια υπηρεσία καθαριότητας του ΕΚΠΑ. (...)

Θα σας παρουσιάσω τώρα και μερικά ενδεικτικά περιστατικά που συνέβησαν τελευταία για να καταλάβετε καλύτερα τη συμπεριφορά, τη νοοτροπία και τις συνήθειες του ανθρωπότυπου: 

(α) Πολύ συχνά, όταν πιάσουν τα κρύα, συναντώ ανθρώπους που έρχονται μέσα στην Πανεπιστημιούπολη με ΙΧ ή ημιφορτηγά και με πριόνια κόβουν δέντρα για το τζάκι τους ή για να τα πουλήσουν. Οταν τους ρωτώ αν έχουν κάποια άδεια, η ευγενικότερη απάντηση που λαμβάνω είναι «κοίτα τη δουλειά σου». 

(β) Περπατώ σε κεντρικό δρόμο και πέφτω πάνω σε μια κυρία που διατηρεί χρόνια στην περιοχή δικό της κατάστημα και κατοικεί στη γειτονιά. Βλέπω ότι έχει βγάλει έξω βόλτα το σκυλάκι της και το έχει βάλει να αφοδεύσει στον κορμό ενός δέντρου. Φυσικά, δεν τα μαζεύει, αν και από το δέντρο μέχρι το παράθυρο μιας οικογένειας που κατοικεί στο υπόγειο δεν μεσολαβεί ούτε ένα μέτρο. Την κοιτώ επίμονα, με βλέπει, χαμογελάει αμήχανα και μου λέει «λίπασμα, λίπασμα». 

(γ) Περπατώ μέσα στην Πανεπιστημιούπολη. Σε ένα τρισάθλιο, σπασμένο, βρώμικο και επικίνδυνο παγκάκι που περιτριγυρίζεται από σπασμένα μπουκάλια, σκουπίδια και περιττώματα, έχει ανεβάσει ο ιδιοκτήτης του έναν τεράστιο σκύλο και τον «βουρτσίζει». Οι τούφες από τρίχες που μάζεψε είχαν τόσο όγκο που με δυσκολία θα χωρούσαν όλες σε μια μεγάλη τσάντα του ΙΚΕΑ. Οταν τον ρωτώ τι θα τις κάνει, γιατί δεν τις μαζεύει για να της πετάξει σε κάποιον κάδο, η απάντηση είναι (μεταξύ άλλων που μπορείτε να φανταστείτε) «θα τα πάρει ο αέρας».

(δ) Νωρίς το πρωί μπαίνω στην Πανεπιστημιούπολη από μια μικρή είσοδο. Αλλά βλέπω να πλησιάζει στη στενή είσοδο για να βγει, από την άλλη μεριά, μια κυρία, εργαζόμενη ίσως στον δήμο, κρατώντας δυο μεγάλες σακούλες σκουπιδιών. Σταματώ για να την αφήσω να περάσει πρώτη. Και τότε έρχεται από πίσω μου το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα αυτού του ανθρωπότυπου, ένας άνδρας γύρω στα 45. Με προσπερνάει και χώνεται μέσα πρώτος μαζί με τον σκύλο του, αδιαφορώντας για την κυρία που περιμένει να περάσει κουβαλώντας τις μεγάλες σακούλες. Αυτό μου συμβαίνει σχεδόν καθημερινά και το έχω αποδεχθεί. Κάθε φορά που θα παραχωρήσω τη σειρά μου, θα πεταχτεί κάποιος από πίσω μου για να εκμεταλλευτεί το κορόιδο (εμένα δηλαδή). Αλλά έλα που αυτόν τον συγκεκριμένο τον γνωρίζω καλά γιατί τον έχω ξαναδεί πολλές φορές να διαπράττει σχεδόν τα πάντα από όσα αναφέρω παραπάνω. Κάνω δυνατά ένα απαξιωτικό αλλά ευγενικό σχόλιο. Με βρίζει. Αμολάει τον σκύλο του χωρίς λουρί (ενώ παντού υπάρχουν επιγραφές που το απαγορεύουν μέσα στην Πανεπιστημιούπολη). Του το επισημαίνω. Φωνάζει δυνατά: «Στ’ αρχ…. μου». Του απαντώ, επίτηδες, δυνατά «Συγχαρητήρια!» Γιατί επιμένω; Γιατί αυτόν τον συγκεκριμένο τον έχω στοχοποιήσει, είναι το είδος αυτού του ανθρωπότυπου που είναι έτοιμο να τοποθετηθεί σε διόραμα σε μουσείο φυσικής ιστορίας. (...)

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι μέχρι την ουρά. Από την πολιτική εξουσία εισπράττουμε αδιαφορία και περιφρόνηση, αλλά και απόλυτη ανοχή στην ανομία. Αυτό τροφοδοτείται και ταυτόχρονα οδηγεί στην εξαχρείωση των πολιτών. (...)»

Πηγή: Protagon.gr