26 Μαρτίου 2018

Οι πιο σκοτεινές ώρες του Ουίνστον Τσόρτσιλ

Τσόρτσιλ: Τα εάν της ιστορίας και οι σύγχρονες αναγνώσεις της νίκης. 
Ένα κείμενο των Κώστα Λαλιώτη και Αντώνη Τριφύλλη με αφορμή την ταινία "Η πιο σκοτεινή ώρα" (Darkest Hour)*. 
Ένα απόσπασμα στη συνέχεια: 

Τον Μάιο του 1940, κι ενώ η χιτλερική Γερμανία εισβάλλει στη Γαλλία, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ αναλαμβάνει πρωθυπουργός, επικεφαλής της βρετανικής κυβέρνησης εθνικής ενότητας, αντιμετωπίζοντας τη δυσπιστία του βασιλιά και την επιφυλακτικότητα των βουλευτών του ίδιου του κόμματός του.

Η ταινία δίνει το έναυσμα για πολλές συζητήσεις γύρω από τις δημοκρατικές αρχές, τον πατριωτισμό, την ελευθερία και τα χαρακτηριστικά του πολιτικού ηγέτη.

Διπολικός, άλλοτε σε μανία και άλλοτε σε βαθιά κατάθλιψη ( ...σύμφωνα με τη δική του περιγραφή «με ακολουθούσε παντού ο μαύρος σκύλος...). Αλκοολικός, καπνιστής, βουλιμικός. Αντιφατικός, αμφιθυμικός, τζαναμπέτης, εγωπαθής, ανεμόμυλος, ισχυρογνώμων, κυνικός, κυκλοθυμικός, σαρκαστικός. ( ...Αν ήμουν σύζυγός σας, θα σας έβαζα δηλητήριο στο ποτήρι...), του λέει τσιριχτά η Λαίδη Άστορ. (...Κι εγώ, αν σας είχα σύζυγο, θα το έπινα ευχαρίστως...), απαντάει καλόκαρδα πρόσχαρος. (..."Σερ, είστε μεθυσμένος", του είχε επισημάνει κάποια κυρία... "Κι εσείς κυρία μου είστε άσχημη. Ναι κυρία μου το πρωί, εγώ όμως θα είμαι νηφάλιος ενώ εσείς θα είστε άσχημη μια ζωή").

Τα παραπάνω επίθετα, και πολλά άλλα, ψιθύριζαν οι σύντροφοί του στο Συντηρητικό Κόμμα, όταν διέσχιζε τους διαδρόμους της Βουλής των Κοινοτήτων. (...Κατεβάζει εκατό ιδέες την ημέρα και οι 96 είναι για πέταμα...), ψιθυρίζει ο λόρδος Χάλιφαξ στον τέως Πρωθυπουργό Τσάμπερλεν, στην ταινία "Οι Πιο σκοτεινές ώρες". Και βεβαίως είχε το δίκιο του:
Αυτός δεν ήταν που, το 1918, οδήγησε στη σφαγή το στρατό της Κοινοπολιτείας, στην Καλλίπολη, ως πρώτος Λόρδος του Ναυαρχείου;
Αυτός δεν στήριξε τον Βασιλιά Εδουάρδο, όταν όλη η νομενκλατούρα των Ανακτόρων τον ανάγκασε σε παραίτηση λόγω της σχέσης του με την Αμερικανίδα ερωμένη του, που ήθελε να την κάνει Βασίλισσα;
Αυτός δεν εγκατέλειψε το κόμμα του για να προσχωρήσει στους φιλελεύθερους του Λόιντ Τζωρτζ, για να επανακάμψει αργότερα;
Αυτός δεν χαιρέτησε, με τις γνωστές αντιφάσεις και παλινδρομήσεις του, την ανάληψη της εξουσίας στην Ιταλία από τον Μουσολίνι, μετά την εισβολή των Ιαπώνων στη Μαντζουρία, στο πλαίσιο του αντικομμουνισμού του; (..."Ο καπιταλισμός έχει ένα μόνιμο ελάττωμα: την άνιση κατανομή του πλούτου. Ο σοσιαλισμός έχει μόνο ένα προτέρημα: την ίση κατανομή της φτώχειας"..., έλεγε).

Ναι. Αυτός ο ίδιος άνθρωπος, ο ίδιος Πολιτικός βρέθηκε μόνος και όρθιος στην αντιπολίτευση όταν οι νικήτριες δυνάμεις του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως και η Μεγάλη Βρετανία, ανέχτηκαν την καταπάτηση της Συνθήκης των Βερσαλλιών από το ανερχόμενο «τέρας της μπυραρίας του Μονάχου» (..."Αν ο Χίτλερ εισέβαλε ποτέ στην κόλαση, θα έκανα τουλάχιστον μία θετική τοποθέτηση υπέρ του διαβόλου στη Βουλή μας"... είχε πει ο Τσόρτσιλ).

Την περίοδο εκείνη οι πάντες έκλειναν τα μάτια στους μαζικούς εξοπλισμούς της ναζιστικής πλέον Γερμανίας, στην προσάρτηση της Ρηνανίας και της Αυστρίας σε συνδυασμό με τις κλιμακούμενες προκλήσεις με αιχμή τη στρατηγική του ζωτικού χώρου.

Όταν ο Τσάμπερλεν κατέβαινε περιχαρής τις σκάλες του αεροπλάνου μετά την υπογραφή στο Μόναχο της "Συνθήκης Ειρήνης", κουνώντας υπερήφανος ένα χαρτί υπό τις ιαχές των εκπροσώπων της Βουλής, του Τύπου και του λαού, με ιαχές ανακούφισης από τους ειρηνόφιλους και κουρασμένους Βρετανούς, αυτός ήταν ριζικά αντίθετος, μόνος και όρθιος.

Αυτός όμως φώναζε ως «τρελός λαγός», προειδοποιούσε, κραύγαζε και κατήγγελλε την τύφλωση των «στρουθοκαμήλων πολιτικών» κάτω από τις αποδοκιμασίες όλων. Όλων!

Ο Τσόρτσιλ βροντοφώναζε, με πίστη στη Δημοκρατία και την Ελευθερία, πόσο αναξιόπιστος είναι ο Αδόλφος, με τις πολεμικές ιαχές του, τις βάρβαρες προκλήσεις του, με τις αρνήσεις και τους αφορισμούς του στους Δημοκρατικούς θεσμούς, στις ατομικές και τις συλλογικές ελευθερίες, στις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες Εθνών και Λαών. Επισήμαινε με εμφαντικό και κατηγορηματικό τρόπο πόσο ψεύτης και δολοφόνος είναι ο Χίτλερ, παραπέμποντας στις γνωστές παράνοιές του για το πεπρωμένο της Αρίας Φυλής, για την παγκόσμια εβραϊκή συνομωσία και για την ανάγκη απόκτησης ζωτικού χώρου για το χιλιόχρονο Ράιχ.

Ο Τσόρτσιλ ήταν μόνος, σχεδόν. Εισπράττοντας πάντα αρνήσεις και ειρωνικά σχόλια με άθλια υπονοούμενα από τους δικούς του, τους Συντηρητικούς, και κριτική - πολεμική από την ειρηνόφιλη Εργατική αντιπολίτευση.

Τελικά ποιος είχε δίκιο; Πάντως, λίγο μετά, η περίφημη «Συνθήκη του Μονάχου» έγινε κουρελόχαρτο. Η κατάληψη της Τσεχίας έδειξε τον Χίτλερ ως τον μεγάλο ψεύτη, που στο κεφάλι του είχε ένα δεύτερο θανάσιμο σχέδιο: την κατάληψη της Ευρώπης και το Ολοκαύτωμα. Οι Τσέχοι χαρακτήρισαν τους Βρετανούς της Συνθήκης προδότες. Δεν μάσησαν τα λόγια τους.

Το κείμενό μας αυτό δεν φιλοδοξεί σε καμία περίπτωση να υποκαταστήσει είτε τις εμβριθείς αναλύσεις των κριτικών του κινηματογράφου, είτε τις εμπεριστατωμένες αναλύσεις των Ιστορικών. Το κείμενό μας αναφέρεται σχηματικά και αποσπασματικά στα «καπρίτσια» της ιστορίας, στις αμφιθυμίες των Ηγετών, στις «σκοτεινές ώρες» των μεγάλων αποφάσεων, στα μεγάλα διλήμματα για τα «εάν» της ιστορίας, με αναφορά τον Ουίνστον Τσόρτσιλ.

Την έξοχη ταινία του σκηνοθέτη Τζο Ράιτ την είδαμε μαζί αρκετές φορές, γιατί πυροδοτούσε ένα διαχρονικό και αντιπαραθετικό φιλικό διάλογό μας για τα «καπρίτσια» και τα «εάν» της ιστορίας. Αδιαμφισβήτητα, η ταινία είναι εξαιρετική και συναρπαστική, αν και έχει αρκετές ιστορικές αποσιωπήσεις, ανακρίβειες και αναντιστοιχίες. Όμως, υπάρχει κάτι άλλο, πέρα από το ταλέντο του σκηνοθέτη και πέρα από τη συγκλονιστική ηθοποιία του Γκάρυ Όλτμαν.

Είναι οι στιγμές που, εστιάζοντας στη Βρετανία, αποκαλύπτουν τις πολιτικές παλινωδίες και τις αμφισημίες του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, μαζί με τις θανάσιμες αμφιβολίες του πριν τελικά ληφθεί η «Μεγάλη Απόφαση» για την είσοδο της Μεγάλης Βρετανίας στον πόλεμο. Αυτές καταγράφονται σαν μια κινηματογραφική φούγκα σε τρία μέρη, συνδεδεμένες με τις τρεις εμφανίσεις του Τσόρτσιλ στην Βουλή.

Από τα εκατοντάδες βιβλία, από τα δεκάδες κινηματογραφικά έργα, τις τηλεοπτικές σειρές και τα ντοκιμαντέρ, αξιολογούμε τέσσερις ταινίες οι οποίες απομονώνουν όχι μια αλλά τέσσερις περιόδους σε αντίστοιχες "σκοτεινές ώρες" από την πολυκύμαντη διαδρομή του Τσόρτσιλ, την πλούσια βιογραφία του και τη δική του Ιστορία για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (...«Η Ιστορία θα είναι καλή μαζί μου, επειδή σκοπεύω να την γράψω ο ίδιος»..., είχε δηλώσει ο Τσόρτσιλ γεμάτος αυτοπεποίθηση). 

Στη συνέχεια οι αρθρογράφοι αξιολογούν τις τέσσερις ταινίες: "The Gathering Storm", "Τσόρτσιλ", "The Crown" και "Η Πιο Σκοτεινή ώρα". Ειδικότερα για την τελευταία, μεταξύ άλλων, αναφέρουν: 

Η Πιο Σκοτεινή ώρα

Τέλος, ας έρθουμε όμως στην τελευταία ταινία, την πολυσυζητημένη "Η Πιο Σκοτεινή ώρα".

Η ταινία αυτή αρχίζει με την "αποκατάσταση". Την ολοκλήρωση του ονείρου του Τσόρτσιλ να γίνει Πρωθυπουργός και να συντρίψει τον πανίσχυρο Χίτλερ. Την Πρωθυπουργία του δεν του την προσφέρει το κόμμα του, αλλά η ιστορική ανάγκη και η απαίτηση του Εργατικού Κόμματος για το σχηματισμό Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας.

Η Μ.Βρετανία αναγκάζεται να κηρύξει τον πόλεμο στους ναζιστές, όταν η Γερμανία εισβάλλει στην Πολωνία και τη διαμοιράζει με την Σοβιετική Ένωση, μέσα από τη συγκυριακή λυκοσυμμαχία Χίτλερ - Στάλιν, όπως σηματοδοτήθηκε από το σύμφωνο Μολότωφ-Ρίπεντροπ.

Σε αυτό το κρίσιμο διάστημα, οι ορδές των Γερμανών Ναζιστών και των Ιταλών Φασιστών έχουν εισβάλλει, αιφνιδιαστικά και απρόκλητα, για να κατακτήσουν την Ελλάδα, τις χώρες των Βαλκανίων και, στο Βορρά, τη Νορβηγία, ενώ προωθούν την επέλασή τους στο Βέλγιο, την Ολλανδία και τη Γαλλία.

"Μα καλά", λέει ο Βασιλιάς Γεώργιος, "δεν υπήρχε άλλος;" Ο Τσόρτσιλ τα έχει κάνει όλα μαντάρα, από την Καλλίπολη μέχρι την Νορβηγία. Ο παραιτούμενος Τσάμπερλεν απαντά ότι η επιλογή δεν ήταν δική του. Η δική του επιλογή και του Κόμματος των Τόρις ήταν ο λόρδος Χάλιφαξ, προσωπικός φίλος του Γεωργίου και «ειρηνόφιλος» μέχρι το μεδούλι, έτοιμος για διάλογο και συμφωνία με τον Χίτλερ. "Τον Τσόρτσιλ τον επέβαλε η αντιπολίτευση"... Οι φιλελεύθεροι και οι Εργατικοί... Αυτόν εμπιστεύονται, διαφορετικά δεν συμμετέχουν στην Κυβέρνηση"...

Ο Βασιλιάς τον καλεί και του αναθέτει το σχηματισμό της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας. Όταν του φιλάει το χέρι ο νέος Πρωθυπουργός, «ο Τραυλός Βασιλιάς» επιδεικτικά σκουπίζει το χέρι του πίσω από την πλάτη του. Ένας δικός του ψιθυρίζει στον Τσόρτσιλ. ..."Είναι έκπληξη. Όλοι περίμεναν τον Χάλιφαξ"... Και αυτός απαντάει πικρόχολα, πως «με διάλεξαν για να τον εκδικηθούν!». (...)

Οι "σκοτεινές ώρες" για τον Τσόρτσιλ διαρκούν τέσσερις ημέρες.

Τότε που διαψεύδονται όλες οι προβλέψεις του, ότι χώρες της Ευρώπης μπορούν να ανακόψουν την προέλαση της Γερμανίας με την αντίστασή τους. Η Ολλανδία πέφτει, το Βέλγιο συνθηκολογεί και η Γαλλία του Βισύ ετοιμάζει την παράδοση. Το σύνολο σχεδόν του Βρετανικού στρατεύματος βρίσκεται καθηλωμένο και παγιδευμένο στη Δουνκέρκη. Ο αμερικανός Πρόεδρος Ρούζβελτ, στο όνομα της ουδετερότητας, αρνείται κάθε στρατιωτική βοήθεια. Από τα μέλη του Πολεμικού Συμβουλίου της Βρετανίας, άλλοι τον προτρέπουν και άλλοι τον πιέζουν φορτικά, καταναγκαστικά, να δεχτεί την πρόταση του Υπουργού Εξωτερικών, Χάλιφαξ, για προσφυγή στις υπηρεσίες του Μουσολίνι προκειμένου να αρχίσουν διαπραγματεύσεις με τον Χίτλερ και παύση των εχθροπραξιών. Του προτείνουν να δεχτεί τη σύναψη ενός «Συμφώνου Ειρήνης». Ένα κατ' ευφημισμόν «Σύμφωνο Ειρήνης», για να ξορκίσουν την αδυναμία τους, την ήττα τους, την υποταγή τους, την εθνική, πολιτική και πολιτιστική ταπείνωσή τους.

Μια πολύ έντονη σκηνή της ταινίας είναι όταν ο Τσόρτσιλ μπαίνει στην προσωπική του τουαλέτα, με το μπουκάλι ουίσκι και το κρυστάλλινο ποτήρι του. Τηλεφωνεί απεγνωσμένα και ικετεύει τον Ρούσβελτ. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, δεσμευμένος με τις αποφάσεις της Γερουσίας, αρνείται κάθε βοήθεια. Η απάντησή του ήταν πρωτοφανής "ελάτε στα σύνορα με τον Καναδά, για να σύρετε τα αεροπλάνα στον Καναδά χωρίς μηχανικά - τεχνικά μέσα αλλά μόνο με ένα κοπάδι άλογα". Επιστρέφει στο Πολεμικό Συμβούλιο συγχυσμένος και αποκαρδιωμένος.

Για μερικές ώρες, αλλάζει τακτική και, φαινομενικά, υποκύπτει στις πιέσεις του Χάλιφαξ και του Τσάμπερλεν. Προσπαθεί να υπαγορεύσει στην γραμματέα του τη διακήρυξη προς το Κοινοβούλιο και το λαό. Την πρόταση για διαπραγματεύσεις. Όμως δεν μπορεί, καταρρέει. Οι λέξεις τον εγκαταλείπουν, μουρμουρίζει και τραυλίζει ακατάληπτα.

Φαίνεται ότι αυτή την πρόταση ήταν αδύνατο να την υπηρετήσει, ήταν πέρα από τη σκέψη του και την πίστη του, πέρα από τις δυνάμεις του.

Ο από μηχανής Θεός, ο Βασιλεύς, εμφανίζεται στο σπίτι του. "... Είμαστε πια μόνοι..." λέει ο Τσόρτσιλ αποκαρδιωμένος. Ο Βασιλιάς του απαντά με απρόσμενη αποφασιστικότητα, σταθερότητα και καθαρότητα, "...Εγώ δεν πάω στον Καναδά. Δεν είμαστε μόνοι, Πρωθυπουργέ, έχουμε ο ένας τον άλλον. Μίλα με τον λαό σου...".

Έτσι, ενώ το Πολεμικό Συμβούλιο συνεδριάζει για να εγκρίνει την πρόταση προς τον Μουσολίνι, προκειμένου εκείνος να μεσολαβήσει προς τον Χίτλερ για την υπογραφή ενός «Συμφώνου Ειρήνης» με ταπεινωτικούς όρους για την Μεγάλη Βρετανία, οι Πολιτικοί Αρχηγοί και οι Στρατηγοί ψελλίζουν "...Χάσαμε τον Πρωθυπουργό..." και αναρωτιούνται πού είναι «ο Γέρος»;

Την ίδια ώρα, αυτός ο ξεροκέφαλος «Γέρος» ήταν στο Μετρό, διαλεγόταν με τους Βρετανούς πολίτες, θέλοντας να μετρήσει τις διαθέσεις, τις σκέψεις και τον πατριωτικό σφυγμό του λαού του. Σε μια κινηματογραφικά δυνατή σκηνή, που όμως ιστορικά δεν επιβεβαιώνεται. Επιστρέφει με το Μετρό στο Γουεστμίνστερ, παρακάμπτει τους καταπτοημένους στρατιωτικούς και τους «συμβιβασμένους και πονηρούς πολιτικούς».

Ο Τσόρτσιλ απευθύνεται στις 13 Μαίου 1940 στην Κάτω Βουλή, την οποία συνεγείρει με τον μνημειώδη λόγο του, στον οποίο απηύθυνε και την ιστορική φράση "We will never surrender".

« Δεν έχω τίποτε να σας προσφέρω εκτός από αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα. Εχουμε μπροστά μας ένα μαρτύριο της πιο οδυνηρής μορφής. Εχουμε μπροστά μας πολλούς, πολλούς μήνες αγώνα και πόνου.
Ρωτάτε ποια είναι η πολιτική μας. Μπορώ να πω ότι είναι το να διεξαγάγουμε πόλεμο από θαλάσσης, ξηράς και αέρος, με όλες τις εσωτερικές μας δυνάμεις και μ' όλη τη δύναμη που μπορεί να μας δώσει ο Θεός. Να διεξαγάγουμε πόλεμο εναντίον μιας τερατώδους τυραννίας που κανείς ποτέ δεν την έχει υπερβεί στον σκοτεινό, αξιολύπητο κατάλογο της ανθρώπινης εγκληματικότητας.
Ρωτάτε ποιος είναι ο σκοπός. Μπορώ ν' απαντήσω με μια λέξη. Είναι η νίκη. Νίκη με κάθε κόστος, νίκη παρ' όλο τον τρόμο, νίκη, όσο μακρύς και σκληρός και αν είναι ο δρόμος. Γιατί χωρίς νίκη δεν υπάρχει επιβίωση. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό. Καμία επιβίωση για τη Βρετανική Αυτοκρατορία, καμία επιβίωση για όλα όσα αντιπροσωπεύει η Βρετανική Αυτοκρατορία.
Θα πολεμήσουμε στη Γαλλία, θα πολεμήσουμε σε θάλασσες και ωκεανούς, θα πολεμήσουμε με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους αιθέρες, θα υπερασπίσουμε το νησί μας ό,τι και να μας κοστίσει, θα πολεμήσουμε στους διαδρόμους προσγείωσης, θα πολεμήσουμε στα χωράφια και στους δρόμους, θα πολεμήσουμε στους λόφους. Δεν θα παραδοθούμε ποτέ! ...».


Είναι η στιγμή που ο Υπουργός Εξωτερικών, ο λόρδος Χάλιφαξ, ψιθυρίζει "Μόλις επιστράτευσε τις λέξεις στην υπηρεσία του πολέμου"...

Θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε κάποια ερωτήματα που αναπόφευκτα γεννούνται.

Υπάρχει ιστορική αλήθεια;

Η απάντηση είναι απλή, Όχι. Μπορείτε να βρείτε εύκολα όλες τις ιστορικές ανακρίβειες σε πλήθος δημοσιευμάτων. Από την επιστράτευση του στόλου των 1000 περίπου ιδιωτικών σκαφών για την εκκένωση της Δουνκέρκης τα οποία μετέφεραν το στρατό στην Αγγλία μέχρι τη σκηνή του μετρό, όπου συνομιλεί «με τον απλό λαό». (...)

Τι είναι αυτό που μετατρέπει τον αυθεντικό πολιτικό Τσόρτσιλ, σε ιστορικό Ηγέτη Τσόρτσιλ;

Ας βρούμε την απάντηση στα δικά του λόγια, καθώς ενός φίλος του διαβάζει το κείμενο που θα εκφωνήσει. Πώς μπορείς να λες ψέματα; Αναφέρεται στην ηρωική παράγραφο στην οποία εμψυχώνοντας τον λαό, λέει "Σ΄ αυτόν τον πόλεμο, δεν είμαστε μόνοι. Η Γαλλία και οι Κάτω χώρες μάχονται ηρωικά"... Γνωρίζει όμως ότι αυτά είναι παραμύθια. Αυτές οι χώρες ουσιαστικά έχουν παραδοθεί. Και τότε ο Τσόρτσιλ απαντά. "Είμαι υποχρεωμένος να διαποτίσω το λαό με το πνεύμα ενός αισθήματος που δεν γνωρίζει ότι διαθέτει".

Σε αυτή τη φράση συμπυκνώνεται η συμβολή ενός Ηγέτη στην ψυχική ανάταση, στο δημοκρατικό ελεύθερο φρόνημα, στην εθνική αυτοπεποίθηση και στην ιστορική απόφαση ενός λαού. Ως χαρισματικός και αδιαμφισβήτητος Μύστης με μια μυστική γλώσσα, με αρχέτυπες και παλλόμενες λέξεις, συνεγείρει το αίσθημα των πολιτών, αφυπνίζει έναν λαό με την περηφάνια και την αγάπη στην Πατρίδα, με την αδιαπραγμάτευτη ταύτιση του λαού με το Έθνος, την «Αυτοκρατορία», την Κοινοπολιτεία και τη Δημοκρατία. (...)

... «Η Πιο Σκοτεινή Ώρα» ηλεκτρίζει το θεατή, δονεί τις καρδιές με λέξεις και εικόνες, συγκλονίζει με μηνύματα τις ψυχές.

Ο Τσόρτσιλ, ως Ηγέτης (με το Η κεφαλαίο), ηλέκτρισε την κοινωνία ολόκληρη και εμψύχωσε τους Βρετανούς πολίτες με μια ιστορική και σκληρή υπόσχεση, που συνόψισε με τις λέξεις «Δεν έχω τίποτα να σας προσφέρω εκτός από αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα». Αυτές οι λέξεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις βιωματικές αλήθειες, με τη στρατηγική της νίκης και με ένα ανεπανάληπτο ιστορικό αποτύπωμα. (...)

*Η πιο σκοτεινή ώρα (Darkest Hour). Έγχρωμη δραματική ιστορική ταινία αγγλικής παραγωγής 2017, σε σκηνοθεσία Joe Wright. Σενάριο: Anthony McCarten. Παίζουν: Gary Oldman, Lily James, Kristin Scott Thomas, Ben Mendelsohn, Ronald Pickup, Stephen Dillane. Παραγωγή: Perfect World Pictures, Working Title Films. Διάρκεια: 125


Πηγές (το κείμενο στην αναλυτική και ολοκληρωμένη μορφή του): 
amna.gr , thecaller.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου