Διακίνηση δεδομένων μόνο με πινακίδα κυκλοφορίας (Μέρος 1)

Η Γερμανία θέλει να γίνει ψηφιακός πρωτεράτης, αλλά η κυβέρνηση φοβάται το δωρεάν ίντερνετ και την ανωνυμία στο δίκτυο. Η αντίφαση με το συνταγματικό δίκαιο είναι τεράστια.

Το ασύρματο ίντερνετ μέσω ασύρματου τοπικού δικτύου ως ελεύθερος, δημόσιος χώρος; Μετά από χρόνια απαιτητικής κριτικής ακούστηκε το καλοκαίρι πως τον Αύγουστο η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα υποβάλλει μία πρόταση νόμου, που δίνει δικαίωμα στους ανθρώπους να μοιράζονται το ιντερνέτ τους με την οικογένεια, φίλους και αγνώστους.

Όμως ο νόμος συνεχίζει να καθυστερεί. Τον Αύγουστο παρουσιάστηκε μόνο η επιθυμία της "Ψηφιακής Ατζέντας", η οποία τόνιζε τις ευκαιρίες της Γερμανίας - αλλά προσφέρει και αφορμή για σκέψη, για το αν πράγματι θα έπρεπε να δημιουργηθεί ασφάλεια δικαίου για τους διαχειριστές ασύρματου τοπικού δικτύου.

Για μια στιγμή κυριαρχούσε η γνωστή ενότητα στην εξέδρα του ομοσπονδιακού συνεδρίου, όταν οι Alexander Dobrindt (CSU), Thomas de Maizière (CDU) και Sigmar Gabriel (SPD) παρουσίασαν την "ψηφιακή ατζέντα": "Μπορείτε ακόμη να γίνετε υπουργός εσωτερικών", είπε ενθουσιασμένος ο κάτοχος του υπουργείου σχετικά με μία συνεισφορά του υπουργού οικονομίας Gabriel. "Δεν έχω να προσθέσω τίποτα, δε θα μπορούσα να το είχα πει πιο όμορφα!"

Ο ενθουσιασμός του υπουργού εσωτερικών δεν ήταν τυχαίος: Ο συνάδελφός του στο υπουργείο είχε μόλις αρνηθεί να απαντήσει σε μία δημοσιογράφο των New York Times, η οποία είχε ρωτήσει γιατί στη Γερμανία δεν υπάρχει παρά μόνο ελάχιστη ασύρματη πρόσβαση στο ιντερνετ για το ευρύ κοινό: "Σε άλλες χώρες το ασύρματο τοπικό δίκτυο θεωρείται ένας ελεύθερος, δημόσιος χώρος."

Τι φοβάται η ομοσπονδιακή κυβέρνηση;

Μία σκέψη, που εμφανώς τρομάζει τους δύο υπουργούς. Έτσι μίλησε ο Gabriel υπό το χειροκρότημα του de Maizières όχι για ευκαιρίες, οι οποίες θα μπορούσαν να είναι συνδεδεμένες με την πρόσβαση στο δίκτυο - ιδίως καθοδόν, σε καφετέριες, βιβλιοθήκες και σταθμούς τρένων ή στην επαρχία, όπου τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας σπανίως προσφέρουν χρησιμοποιήσιμη πρόσβαση στο ίντερνετ.

Σύμφωνα με τον Gabriel ο ρόλος των ανοικτών ασύρματων τοπικών δικτύων είναι περισσότερο "να προετοιμάζεις ανώνυμα σε συγκεκριμένα μέρη μέσω του ίντερνετ εγκληματικές ενέργειες". Φυσικά υπό αυτό το φόντο δε μπορούν μέχρι στιγμής οι συγκυβερνούντες να δουν πολλά θετικά στο μεταρρυθμιστικό εγχείρημα, το οποίο επί του παρόντος χωρίζει του "ψηφιακούς ιθαγενείς" από τους κριτικούς: Η συνεπής κατάργηση της λεγόμενης "ευθύνης του ατόμου που οχλεί".

Το ότι στη Γερμανία υπάρχουν λίγες ανοικτές προσβάσεις στο ίντερνετ σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο, είναι πρωτίστως αποτέλεσμα της τοπικής νομοθεσίας. Όποιος εγκαθιστά ένα σημείο πρόσβασης στο ίντερνετ (έναν καθοδηγητή ασύρματου τοπικού δικτύου) είναι πράγματι ένας μικρός "Παροχέας", δηλ. ένας παροχέας πρόσβασης στο ίντερνετ.

Από την άλλη οι πάροχοι δεν επιτρέπεται βάσει του νόμου περί τηλεπικοινωνιών να θεωρηθούν υπεύθυνοι για το πως οι άλλοι χρησιμοποιούν την πρόσβαση στο ίντερνετ, την οποία παρέχουν. Όμως ότι είναι αυτονόητο για μεγάλους παρόχους όπως η Kabel Deutschland ή η T-Online, δε πρόκειται να ισχύσει για τους διαχειριστές ασύρματων τοπικών δικτύων σύμφωνα με την αμφιλεγόμενη απόφαση του ομοσπονδιακού δικαστηρίου: Μπορούν να γίνουν αξιώσεις λόγω παράλειψης, όταν κάποιος παραβιάζει δικαιώματα στο ίντερνετ μέσω της δικής τους πρόσβασης.

Λόγω αυτών δεν υπάρχει μεν ακόμη και σήμερα η απειλή (σε αντίθεση με αυτό που υποδήλωνε ο Gabriel) της ποινικής δίωξης, καθώς η ποινική ευθύνη προϋποθέτει πάντα υπαιτιότητα του ιδίου, η οποία δε μπορεί να αιτιολογηθεί μέσω της μορφής της ευθύνης του ατόμου που οχλεί. Τους παροχείς ασύρματου τοπικού δικτύου απειλούν όμως ακριβές συμμορφώσεις με το νόμο, που δεν είναι σπάνιο στην τετραψήφια περιοχή του ευρώ - ένα ρίσκο που κάνει το ανοικτό ασύρματο τοπικό δίκτυο για φίλους και φιλοξενούμενους να φαντάζει παράλογο.

πηγή: Frankfurter Allgemeine Zeitung