Δυο αποσπάσματα από το άρθρο του Κ. Σημίτη στη συνέχεια:
Μύθοι και ψέματα
Πέρα από τους μύθους χρησιμοποιήθηκαν από τις πολιτικά υπεύθυνες ελληνικές αρχές και χονδροειδή ψέματα. Θα σταθώ στο τελευταίο. Η σημερινή κυβέρνηση παρουσιάζει ήδη «το τέλος των μνημονίων» το 2018 ως μία νέα αρχή. Η Ελλάδα θα απελευθερωθεί από όλους τους δεσμούς της. Θα μπορεί να αποφασίζει ελεύθερα την πολιτική της και να δανείζεται ό,τι επιθυμεί από τις αγορές. Πρόκειται για παραμύθι.
Πρώτα απ’ όλα: Ο κανονισμός της Ε.Ε. 472/2013 ορίζει: «Τα κράτη-μέλη παραμένουν υπό εποπτεία μετά το πρόγραμμα, εφόσον δεν έχει εξοφληθεί το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής που έχει ληφθεί». Με απλά λόγια, συνεχίζονται οι έλεγχοι και οι παρεμβάσεις.
Είναι, ήδη, γνωστό ότι η Ελλάδα κατά την τελευταία «αξιολόγηση» αποδέχθηκε να επιτυγχάνει πρωτογενή πλεονάσματα σε μια πρώτη φάση 3,5% του ΑΕΠ και μετά ύψους 2% του ΑΕΠ για απροσδιόριστο ακόμη χρόνο. Η συμφωνία αυτή συνεπάγεται την ουσιαστική εφαρμογή «μνημονιακής πολιτικής» παρά το τέλος των μνημονίων. Βέβαιο είναι, επίσης, ότι η λήξη του δανεισμού και των μνημονίων θα συνδυαστεί με μια «πιστωτική γραμμή» (δανεισμό) από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, ώστε η Ελλάδα να μπορεί να ανταποκριθεί στις άμεσες ανάγκες της. Ο δανεισμός αυτός θα συνδέεται με όρους που θα αφορούν την οικονομική πολιτικής της χώρας.
Οι όροι που θα επιδιώξει και θα επιτύχει ίσως η Ελλάδα το 2018 για τη μείωση του χρέους, θα συνδυαστούν αναπόφευκτα με προϋποθέσεις. Οι αλλαγές - μειώσεις του χρέους που θα συμφωνηθούν θα είναι αιρέσιμες. Η αιρεσιμότητα αυτή αποσιωπάται από την κυβέρνηση.
Κατά τον δανεισμό από τις αγορές, τέλος, δεν θα ισχύει η αρχή, όπως υπονοείται από την κυβέρνηση, «ότι θα μπορούμε να δανειστούμε ό,τι ποσό θέλουμε με όποιο επιτόκιο θέλουμε». Τα επιτόκιο δεν θα κυμαίνεται από 1-2%, όπως συμβαίνει στα δάνεια που παραχωρήθηκαν στο πλαίσιο των μνημονίων. Θα είναι ανώτερο του 4% και σύμφωνα με τις εξελίξεις μπορεί να καταστεί απαγορευτικό για δανεισμό, 6% και περισσότερο. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση θεωρείται βέβαιο ότι η Ελλάδα μετά το 2018 θα προσφύγει γρήγορα στον δανεισμό από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM). Αναπόφευκτη συνέπεια θα είναι η επιβολή νέων όρων στην οικονομική πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης.
Πρώτα απ’ όλα: Ο κανονισμός της Ε.Ε. 472/2013 ορίζει: «Τα κράτη-μέλη παραμένουν υπό εποπτεία μετά το πρόγραμμα, εφόσον δεν έχει εξοφληθεί το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής που έχει ληφθεί». Με απλά λόγια, συνεχίζονται οι έλεγχοι και οι παρεμβάσεις.
Είναι, ήδη, γνωστό ότι η Ελλάδα κατά την τελευταία «αξιολόγηση» αποδέχθηκε να επιτυγχάνει πρωτογενή πλεονάσματα σε μια πρώτη φάση 3,5% του ΑΕΠ και μετά ύψους 2% του ΑΕΠ για απροσδιόριστο ακόμη χρόνο. Η συμφωνία αυτή συνεπάγεται την ουσιαστική εφαρμογή «μνημονιακής πολιτικής» παρά το τέλος των μνημονίων. Βέβαιο είναι, επίσης, ότι η λήξη του δανεισμού και των μνημονίων θα συνδυαστεί με μια «πιστωτική γραμμή» (δανεισμό) από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, ώστε η Ελλάδα να μπορεί να ανταποκριθεί στις άμεσες ανάγκες της. Ο δανεισμός αυτός θα συνδέεται με όρους που θα αφορούν την οικονομική πολιτικής της χώρας.
Οι όροι που θα επιδιώξει και θα επιτύχει ίσως η Ελλάδα το 2018 για τη μείωση του χρέους, θα συνδυαστούν αναπόφευκτα με προϋποθέσεις. Οι αλλαγές - μειώσεις του χρέους που θα συμφωνηθούν θα είναι αιρέσιμες. Η αιρεσιμότητα αυτή αποσιωπάται από την κυβέρνηση.
Κατά τον δανεισμό από τις αγορές, τέλος, δεν θα ισχύει η αρχή, όπως υπονοείται από την κυβέρνηση, «ότι θα μπορούμε να δανειστούμε ό,τι ποσό θέλουμε με όποιο επιτόκιο θέλουμε». Τα επιτόκιο δεν θα κυμαίνεται από 1-2%, όπως συμβαίνει στα δάνεια που παραχωρήθηκαν στο πλαίσιο των μνημονίων. Θα είναι ανώτερο του 4% και σύμφωνα με τις εξελίξεις μπορεί να καταστεί απαγορευτικό για δανεισμό, 6% και περισσότερο. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση θεωρείται βέβαιο ότι η Ελλάδα μετά το 2018 θα προσφύγει γρήγορα στον δανεισμό από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM). Αναπόφευκτη συνέπεια θα είναι η επιβολή νέων όρων στην οικονομική πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης.
Κρίση, η κοινωνική συνείδηση φθίνει
Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης δεν περιορίζονται μόνο στην πρωτόγνωρη οικονομική ύφεση. Η κοινωνική συνείδηση έχει επίσης συρρικνωθεί δραστικά. Με τον όρο κοινωνική συνείδηση αναφερόμαστε στις αρχές συμβίωσης που αποδέχονται οι πολίτες παρά τις διαφορετικές απόψεις και επιδιώξεις τους. Οι αρχές αυτές προκύπτουν από τις κοινωνικές δομές, τις εμπεδωμένες διαδικασίες που καθιστούν δυνατή τη συνύπαρξη, τη συνεννόηση και τη συναλλαγή. Η κοινωνική συνείδηση συνδέεται με την ανταποδοτικότητα που προϋποθέτουν οι κοινωνικές δράσεις. Κάθε πολίτης ακολουθεί μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, γιατί θεωρεί ότι και όλοι οι άλλοι πολίτες θα συμπεριφέρονται κατά ανάλογο περίπου τρόπο, ώστε έτσι να πραγματοποιήσουν όλοι από κοινού τους ευρύτερα αποδεκτούς στόχους. Διαμορφώνονται έτσι δικαιώματα και υποχρεώσεις, οφέλη και βάρη, δυνατότητες συνύπαρξης και κοινής επιτυχίας.
Η κοινωνική συνείδηση ενδυναμώνεται όσο οι πολίτες διαπιστώνουν ότι οι διαμορφωμένοι τρόποι κοινής συνεννόησης και δράσης εφαρμόζονται, βελτιώνονται, τους εξασφαλίζουν λύσεις στα προβλήματά τους. Αντίθετα περιορίζεται όταν επικρατούν έντονη αντιπαλότητα, αυθαιρεσία και μονομέρεια στην άσκηση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, όταν ο πολίτης διαπιστώνει ότι οι κανόνες συνύπαρξης παραβιάζονται συστηματικά.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα. Οι πολίτες, στη μεγάλη τους πλειονότητα, έχουν σχηματίσει την πεποίθηση ότι το πολιτικό-κοινωνικό σύστημα δεν τους εξασφαλίζει πια ικανοποιητικές συνθήκες ζωής. Αισθάνονται ότι οι όροι λειτουργίας της κοινωνίας συνεχώς χειροτερεύουν. Φοβούνται. Αντιδρούν. Δεν είναι πρόθυμοι να συμβάλουν στην κοινή προσπάθεια. Επικεντρώνονται στο προσωπικό τους συμφέρον. Αρνούνται τους κανόνες. Ασπάζονται στάσεις, όπως τη συστηματική φοροδιαφυγή ή συνεργάζονται σε συντεχνιακές συνδικαλιστικές, πελατειακές σχέσεις που εξασφαλίζουν τις ατομικές τους επιδιώξεις. Η πληθώρα ειδικών ρυθμίσεων που κατοχυρώνονται με διαδικασίες τροπολογιών σε μια απειρία νέων νομοθετικών ή διοικητικών κανόνων είναι η απτή απόδειξη.
Η συρρίκνωση της κοινωνικής συνείδησης δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης αλλά και του τρόπου που ερμηνεύθηκε η κρίση και των πολιτικών στόχων που επιδιώχθηκαν κατά την αντιμετώπισή της...
Η κοινωνική συνείδηση ενδυναμώνεται όσο οι πολίτες διαπιστώνουν ότι οι διαμορφωμένοι τρόποι κοινής συνεννόησης και δράσης εφαρμόζονται, βελτιώνονται, τους εξασφαλίζουν λύσεις στα προβλήματά τους. Αντίθετα περιορίζεται όταν επικρατούν έντονη αντιπαλότητα, αυθαιρεσία και μονομέρεια στην άσκηση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, όταν ο πολίτης διαπιστώνει ότι οι κανόνες συνύπαρξης παραβιάζονται συστηματικά.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα. Οι πολίτες, στη μεγάλη τους πλειονότητα, έχουν σχηματίσει την πεποίθηση ότι το πολιτικό-κοινωνικό σύστημα δεν τους εξασφαλίζει πια ικανοποιητικές συνθήκες ζωής. Αισθάνονται ότι οι όροι λειτουργίας της κοινωνίας συνεχώς χειροτερεύουν. Φοβούνται. Αντιδρούν. Δεν είναι πρόθυμοι να συμβάλουν στην κοινή προσπάθεια. Επικεντρώνονται στο προσωπικό τους συμφέρον. Αρνούνται τους κανόνες. Ασπάζονται στάσεις, όπως τη συστηματική φοροδιαφυγή ή συνεργάζονται σε συντεχνιακές συνδικαλιστικές, πελατειακές σχέσεις που εξασφαλίζουν τις ατομικές τους επιδιώξεις. Η πληθώρα ειδικών ρυθμίσεων που κατοχυρώνονται με διαδικασίες τροπολογιών σε μια απειρία νέων νομοθετικών ή διοικητικών κανόνων είναι η απτή απόδειξη.
Η συρρίκνωση της κοινωνικής συνείδησης δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης αλλά και του τρόπου που ερμηνεύθηκε η κρίση και των πολιτικών στόχων που επιδιώχθηκαν κατά την αντιμετώπισή της...
Πηγή: kathimerini.gr
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο: Αρθρο Κώστα Σημίτη στην «Κ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου