Ζωή Λάσκαρη: «Έκλεισε ο κύκλος, αγάπη μου...»

Πάντα τη γοήτευε το ρίσκο. «Η ασφάλεια είναι ένας μικρός θάνατος. Η ζωή είναι να τολμάς, να αποτυγχάνεις, να σηκώνεσαι, να ξαναπέφτεις» όπως έλεγε η ίδια. Ηταν η «άτακτη» που αρνιόταν να γίνει η «καλή» του σινεμά. Σε μια εποχή που ο ελληνικός κινηματογράφος αναζητούσε παρηγοριά στη λαϊκή τσαχπινιά και στο σκέρτσο της καλόψυχης ταλαιπωρημένης φτωχής, εκείνη έσπασε το καλούπι σμιλεύοντας το δικό της: τολμηρή, παθιασμένη, λάγνα, ακόμα και αναιδής, καταστροφική – το θηλυκό που μπορεί να φτάσει στα άκρα και να καεί. Ετσι κι αλλιώς το παραδεχόταν: «Ο Φίνος είχε την Αλίκη που κάλυπτε αυτό το πρόσωπο» – της ναζιάρας. Αναγνώριζε όμως ότι «ήταν ξεχωριστό αυτό που έκανε εκείνη».

Η πρώτη της ταινία, ο «Κατήφορος», την εκτίναξε αμέσως ως πρωταγωνίστρια του Φίνου με αποκλειστικό συμβόλαιο. Η Λάσκαρη τσαλάκωσε την εικόνα της στη «Στεφανία», στον «Νόμο 4000», τον «Ιλιγγο» κ.α., ενώ αργότερα ακολούθησε το ρεύμα της εποχής σε διάφορους χαριτωμένους ρόλους στο «Μερικοί το προτιμούν κρύο», «Οι θαλασσιές οι χάντρες», «Μια κυρία στα μπουζούκια» κ.ά. 

Η Ζωή Λάσκαρη, την εποχή της ακμής, φωτογραφημένη στα Αστέρια της Γλυφάδας το 1969. 

Στο μεταξύ, η Ελλάδα άλλαζε... Στη νεαρή Ζωίτσα άρεσε να σοκάρει. Τη δεκαετία του ’80 «η δεξιά Ζωή», όπως έλεγαν τότε, άφησε άναυδους τους οπαδούς της Ν.Δ. όταν μίλησε με θαυμασμό για τον Λεωνίδα Κύρκο. «Τον λάτρευα, τι κύριος!» έλεγε. Περισσότερο απ’ όλους θαύμαζε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. «Μεγάλη φυσιογνωμία ήταν κι ο Ανδρέας Παπανδρέου, άλλο αν ήταν όπως λένε λαοπλάνος. Εχει καμία σχέση η Βουλή εκείνων των χρόνων με τη σημερινή; Ολα έχουν απαξιωθεί. Πάνω απ’ όλα με θλίβει η ισοπέδωση. Δεν υπάρχει πατρίδα, εθνικός ύμνος, οικογένεια, θρησκεία. Αν τα πεις αυτά, σε λένε φασίστα».

Από μια συνέντευξη, 

που είχε παραχωρήσει η Ζωή Λάσκαρη στην «Καθημερινή» πριν από τρία χρόνια 

«Εχασα τους γονείς μου νωρίς και ωρίμασα πολύ γρήγορα». «Φαίνεται ότι είναι μια απώλεια που δεν αναπληρώνεται. Με τίποτα», απαντά σε σχετική ερώτηση, η Ζωή Λάσκαρη, στέρεα και ήρεμα. «Σκέψου να μην έχεις φωνάξει ποτέ “μπαμπά”, ήμουν 8 μηνών όταν πέθανε, και “μαμά”. Είχα ανάγκη να προφέρω τις λέξεις. Ελεγα στους γονείς της μητέρας μου, που με μεγάλωναν, να με υιοθετήσουν για να μπορώ να πω “μαμά και μπαμπά”. Μετά ήθελα να δώσω στις κόρες μου την αγάπη που δεν ένιωσα από γονείς».

Η δεκαετία του ’60 ήταν για τη Ζωή Λάσκαρη «η καλύτερη εποχή. Τα χρόνια της αθωότητας. Ακόμη δεν είχαμε διαφθαρεί από το χρήμα».

– Πόσο ζήσατε την Ελλάδα της πλαστής ευμάρειας;
– Από μακριά. Την έβλεπα και ανατρίχιαζα. Δεν μπορούσα να το πω δημόσια, θύμωνε ο άντρας μου... Εντάξει, λοιπόν, να μην τα πω δημόσια, τα έλεγα σπίτι μου, τσακωνόμουν με την τηλεόραση. Εβλεπα τον εσμό που εμφανιζόταν ως καλή κοινωνία...

– Η δεκαετία του ’60 είχε καλή κοινωνία;
– Είχε πενήντα παλιές οικογένειες, οι οποίες όμως, όπως και οι τσάροι, δεν καταλάβαιναν τι έρχεται για να το προλάβουν.

– Εσείς, πότε καταλάβατε ότι κάτι δεν πάει καλά στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης;
– Ενα βράδυ που είχαμε πάει με τη Γαλάνη, τον Νταλάρα, την Αλεξίου, σε ένα μαγαζί κάτω από την Πατησίων για να ακούσουμε τα «Παιδιά από την Πάτρα», πριν από τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ. Το ’81; Γύρισα κάποια στιγμή και είδα έναν κόσμο να έχει σηκωθεί και να προσπαθεί να πάρει θέση. Σαν να βρισκόμουν σε τρανς. Ενας κόσμος που είχε «πατηθεί» και ήθελε να πάρει θέση στην πίστα. Μόνο που δεν ήταν έτοιμος. Και στη δουλειά μας το ίδιο είναι. Ερχεται ξαφνικά η επιτυχία και τρελαίνεσαι. Αυτό συνέβη και στην ελληνική κοινωνία...

– Βιώνετε μια δική σας πραγματικότητα;
– Οχι. Ζω την τρέχουσα πραγματικότητα. Ανέκαθεν απεχθανόμουν τα «σύννεφα». Παρακολουθώ τα πάντα. Σηκώνομαι από τις 6.30 και βλέπω τα πάντα. Τα πρώτα πράγματα που με υποδέχονται το πρωί είναι η «Καθημερινή» και η «Εστία». Το Ιντερνετ το χειρίζομαι πολύ λίγο. Ξέρετε πώς βλέπω το Ιντερνετ; Σαν ένα τεράστιο διεθνές αεροδρόμιο στο οποίο δεν ξέρεις κανέναν.

Η συζήτηση περνάει στους πολιτικούς. Στη γνωριμία και τον θαυμασμό της για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου. 

Τον πρώτο, είχε συναντήσει και στο Παρίσι: «Αγαπούσε την Ελλάδα πάρα πολύ. Οταν τον ρώτησα πώς μπαίνουμε έτσι απροετοίμαστοι στην Ευρωπαϊκή Ενωση μου απάντησε ότι αν περιμένουμε να ετοιμαστούμε δεν θα τα καταφέρουμε ποτέ». Της είχε εξομολογηθεί ότι «στέγνωσε για να μην έχει αχίλλειο πτέρνα». 

Για τον Α. Παπανδρέου αφηγείται το εξής περιστατικό: «είχε έρθει ο Μπιρσίμ μετά το νοσοκομείο στο σπίτι μας, και μου λέει “είμαστε με τον Ανδρέα στο δωμάτιο και έκανε πρόβα στο χέρι του, πώς θα κάνει την κίνηση, το νεύμα προς τη Δήμητρα”. Τον λάτρεψα γι’ αυτό. Δεν ήταν η κίνηση του μια χειροβομβίδα στην ψευτιά και στην υποκρισία του κατεστημένου;».

Έκλεισε ο κύκλος 

Η Ζωή Λάσκαρη έφυγε από τη ζωή την περασμένη Παρασκευή, 18 Αυγούστου 2017. Την ερχόμενη Τρίτη θα πραγματοποιηθεί η κηδεία της. Σύμφωνα με ανάρτηση της οικογένειάς της στο facebook, η κηδεία θα γίνει την Τρίτη 22 Αυγούστου και ώρα 13:00 από τον Ιερό Ναό Αγ. Διονυσίου, οδός Σκουφά. Η ταφή θα γίνει στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. 

Πηγή: kathimerini.gr. 

Αποσπάσματα από δυο δημοσιεύματα και συγκεκριμένα από:
Ηταν η ωραιότερη της γενιάς της
Συνέντευξη που είχε παραχωρήσει η Ζωή Λάσκαρη στην «Κ» πριν από τρία χρόνια 

Σχετική ανάρτηση:
18 Αυγούστου 2017 Πέθανε η Ζωή Λάσκαρη