Tα τατουάζ και πως αντιδρά το ανοσοποιητικό μας σύστημα

Το ανοσοποιητικό μας σύστημα κάνει διαρκώς ό,τι μπορεί για να τα καταστρέψει αλλά αποτυγχάνει

Όταν κάνουμε ένα τατουάζ, το σώμα το εκλαμβάνει ως επίθεση. Το δέρμα είναι ο πρώτος φραγμός του ανοσοποιητικού συστήματος και είναι εφοδιασμένο με αμυντικά κύτταρα ταχείας δράσης που κινητοποιούνται όταν παραβιαστεί, εξηγεί η Juliet Morrison, ιολόγος στο UC Riverside. Η πρωταρχική λειτουργία αυτών των κυττάρων είναι να εντοπίζουν οτιδήποτε ξένο και να το καταστρέφουν ώστε να ξεκινήσει η διαδικασία επούλωσης.

Σε γενικές γραμμές τα κύτταρα αυτά είναι αποτελεσματικά, επιτρέποντας την επούλωση από εγκαύματα και την υποχώρηση των ουλών στο δέρμα – εκτός από τις περιπτώσεις που εμπλέκεται το μελάνι. Τα σωματίδια των χρωστικών ουσιών είναι ογκώδη και τα ένζυμα των κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος δυσκολεύονται να τα αποδομήσουν.

Έτσι, όταν τα μελάνια «καταβροχθίζονται» από κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, όπως τα μακροφάγα που ζουν στο δέρμα (τα οποία περνούν τη ζωή τους καταβροχθίζοντας παθογόνα στοιχεία και κυτταρικά υπολείμματα) μετατρέπονται σε μία μικροσκοπική μάζα που θυμίζει τσίχλα.

Τα σωματίδια της χρωστικής ουσίας κατακάθονται στα σωθικά των μακροφάγων και δεν διασπώνται. Όταν βλέπουμε το μελάνι στην επιφάνεια του σώματος, στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι απλώς μπλεγμένο ανάμεσα στα κύτταρα του δέρματος, αλλά γυαλίζει μέσα από τις «κοιλιές» των μακροφάγων που δεν μπορούν να το χωνέψουν.

Η Sandrine Henri, ανοσολόγος στο Κέντρο Ανοσολογίας Marseille-Luminy της Γαλλίας, και οι συνάδελφοί της, διαπίστωσαν ότι η αντίδραση των μακροφάγων στο μελάνι μπορεί να εξηγήσει γιατί τα τατουάζ παραμένουν ακόμη και μετά το θάνατο των κυττάρων. Στο τέλος της ζωής ενός μακροφάγου (η οποία διαρκεί μέρες ή εβδομάδες), το κύταρρο αρχίζει να διαλύεται, απελευθερώνοντας τη χρωστική ουσία στον πυρήνα του. Όμως πολύ γρήγορα κάποιο άλλο μακροφάγο που βρίσκεται κοντά του καταβροχθίζει το μελάνι και παίρνει τη θέση του προκατόχου του, όχι περισσότερα από μερικά μικρόμετρα μακριά του – λιγότερο από το πλάτος μιας ανθρώπινης τρίχας.

Με την πάροδο του χρόνου, τα περιγράμματα των τατουάζ μπορεί να γίνουν λίγο πιο θολά, καθώς το μελάνι περνά από κύτταρο σε κύτταρο. Χρωστική ουσία μπορεί επίσης να καταλήξει στους λεμφαδένες. Αυτοί οι σημαντικοί ανοσολογικοί κόμβοι είναι συνήθως υπόλευκοι, αλλά σε άτομα με έντονα τατουάζ, μπορεί να καταλήξουν να έχουν το χρώμα του μελανιού, λέει ο Gary Kobinger, ανοσολόγος στο Εθνικό Εργαστήριο Galveston του Πανεπιστημίου του Texas Medical Branch.

Σε γενικές γραμμές, το μελάνι μένει μέσα στα μακροφάγα κύταρρα και έτσι παραμένει στη θέση του. Αυτή η ατελείωτη «σκυταλοδρομία» πιστεύεται ότι είναι εν μέρει ο λόγος που είναι τόσο δύσκολο να αφαιρεθούν τα τατουάζ με λέιζερ – και, ενδεχομένως, ο λόγος που κάποια θεωρητικά προσωρινά τατουάζ δεν ξεθωριάζουν όσο γρήγορα υπόσχονται οι διαφημίσεις.

Οι επιστήμονες δεν είναι ακόμη βέβαιοι για το αν η αλληλεπίδραση των μακροφάγων με το «αχώνευτο» μελάνι έχει συνέπειες. «Τι γίνεται όταν τα αναγκάζετε να ασχολούνται με αυτές τις ξένες μάζες χρωστικής ουσίας, αντί να κάνουν ανοσολογική επιτήρηση;» αναρωτιέται η Morrison. Τα μπλοκαρισμένα μακροφάγα μπορεί να είναι λιγότερο ικανά να αντιμετωπίσουν πιο επικίνδυνες ουσίες, όπως παθογόνα στοιχεία. (...)

Πηγή: The Atlantic
Απόσπασμα από δημοσίευση σε kathimerini.gr