Η Avramar ήταν το πρώτο επιχειρηματικό success story που «καθοδήγησε» η κυβέρνηση Μητσοτάκη από το 2019. Στην Avramar συνενώθηκαν 4 υπερχρεωμένες εταιρείες ιχθυοκαλλιεργειών, οι «Νηρέας», «Σελόντα», «Ανδρομέδα» και «Περσέας». Ετσι γεννήθηκε ακόμη ένα success story.
Τότε, η κυβερνητική «οικονομική διπλωματία» ανακάλυψε και έφερε σαν σωτήρα το fund από τα Εμιράτα, το κρατικό ταμείο του Αμπου Ντάμπι, όπως και ένα αμερικανικό fund. Φυσικά οι τράπεζες ήταν απαραίτητες στο έργο της «σωτηρίας». Η κυβέρνηση της «ανάπτυξης» συντόνισε τις εμπλεκόμενες πλευρές, με τις απαραίτητες «γέφυρες». Η διαδικασία ολοκληρώθηκε το 2021.
Ωστόσο, το «θαύμα» κράτησε μόλις μία διετία. Ηδη στο τέλος του 2022 η εταιρεία χρωστούσε περίπου 500 εκατ. ευρώ και από τον Μάιο του 2023 ζητούσε αναδιάρθρωση χρέους και νέα χρηματοδότηση. Οι τράπεζες «τα στύλωσαν» πρώτες, τα δε funds «την έκαναν με ελαφρά».
Προσπαθώντας να αποσοβήσει ένα γενναίο «κανόνι» που θα προκαλούσε ντόμινο στον κλάδο, η κυβέρνηση εξασφάλισε ένα ενδιάμεσο δάνειο 20 εκατ. ευρώ -σταγόνα στον ωκεανό των υποχρεώσεων- για να διατηρηθεί η εταιρεία νεκροζώντανη μέχρι να βρεθεί «λευκός ιππότης».
Πώς όμως σώζεται μια χρεοκοπημένη εταιρεία; Μόνο με διαγραφή των υποχρεώσεών της. Οχι βέβαια προς τις τράπεζες...
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με εργαζόμενους και προμηθευτές. Τείνει να γίνει σχεδόν μέρος της οικονομικής θεωρίας ότι αυτοί είναι πάντα τα περιώνυμα θύματα όχι μόνο της χρεοκοπίας αλλά και της «σωτηρίας». Ο «λευκός ιππότης» θα απαιτήσει μεγάλη διαγραφή των απαιτήσεων προμηθευτών (το 2022 ανερχόταν σε 185,9 εκατ.) αλλά και απαιτήσεων των εργαζομένων. Αλλιώς, τόσο τους μεν όσο και τους δε περιμένει το τίποτα της χρεοκοπίας και της ανεργίας.
Και μιλάμε για έναν κλάδο στον οποίο η Ελλάδα είχε κάθε δυνατό συγκριτικό πλεονέκτημα και ήταν ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής στην ευρωπαϊκή αγορά. Τώρα, εξελίσσεται σε μεγάλο ασθενή της.
Πηγή: efsyn.gr
Τότε, η κυβερνητική «οικονομική διπλωματία» ανακάλυψε και έφερε σαν σωτήρα το fund από τα Εμιράτα, το κρατικό ταμείο του Αμπου Ντάμπι, όπως και ένα αμερικανικό fund. Φυσικά οι τράπεζες ήταν απαραίτητες στο έργο της «σωτηρίας». Η κυβέρνηση της «ανάπτυξης» συντόνισε τις εμπλεκόμενες πλευρές, με τις απαραίτητες «γέφυρες». Η διαδικασία ολοκληρώθηκε το 2021.
Ωστόσο, το «θαύμα» κράτησε μόλις μία διετία. Ηδη στο τέλος του 2022 η εταιρεία χρωστούσε περίπου 500 εκατ. ευρώ και από τον Μάιο του 2023 ζητούσε αναδιάρθρωση χρέους και νέα χρηματοδότηση. Οι τράπεζες «τα στύλωσαν» πρώτες, τα δε funds «την έκαναν με ελαφρά».
Προσπαθώντας να αποσοβήσει ένα γενναίο «κανόνι» που θα προκαλούσε ντόμινο στον κλάδο, η κυβέρνηση εξασφάλισε ένα ενδιάμεσο δάνειο 20 εκατ. ευρώ -σταγόνα στον ωκεανό των υποχρεώσεων- για να διατηρηθεί η εταιρεία νεκροζώντανη μέχρι να βρεθεί «λευκός ιππότης».
Πώς όμως σώζεται μια χρεοκοπημένη εταιρεία; Μόνο με διαγραφή των υποχρεώσεών της. Οχι βέβαια προς τις τράπεζες...
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με εργαζόμενους και προμηθευτές. Τείνει να γίνει σχεδόν μέρος της οικονομικής θεωρίας ότι αυτοί είναι πάντα τα περιώνυμα θύματα όχι μόνο της χρεοκοπίας αλλά και της «σωτηρίας». Ο «λευκός ιππότης» θα απαιτήσει μεγάλη διαγραφή των απαιτήσεων προμηθευτών (το 2022 ανερχόταν σε 185,9 εκατ.) αλλά και απαιτήσεων των εργαζομένων. Αλλιώς, τόσο τους μεν όσο και τους δε περιμένει το τίποτα της χρεοκοπίας και της ανεργίας.
Και μιλάμε για έναν κλάδο στον οποίο η Ελλάδα είχε κάθε δυνατό συγκριτικό πλεονέκτημα και ήταν ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής στην ευρωπαϊκή αγορά. Τώρα, εξελίσσεται σε μεγάλο ασθενή της.
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου