2 Οκτωβρίου 2021

Γιατί ο καλός εκπαιδευτικός φοβάται τον κακό;

Μια άποψη, του Δημήτρη Ευθυμάκη, στο Protagon.gr


Πώς είναι δυνατόν, εκλεγμένοι εκπρόσωποι 150.000 μορφωμένων ανθρώπων να απαιτούν από την πολιτεία ενιαία αντιμετώπιση σε ικανούς και ανίκανους, πρόθυμους και απρόθυμους, εργατικούς και τεμπέληδες, προσαρμοστικούς και παλαιολιθικούς, μεθοδικούς και χαβαλέδες; Τι είδους ανένδοτος αγώνας είναι αυτός, που κεντρικό αίτημά του είναι το τσουβάλιασμα αυτών που αγωνίζονται; Από ποια παμπάλαια επαγγελματικά λαγούμια βγήκαν και απαιτούν τέτοια πράγματα; 

Δεν ντρέπονται, άνθρωποι που έχουν επιφορτιστεί με το ιερό καθήκον να κάνουν τα παιδιά μας καλύτερα, ικανότερα και ευγενέστερα, να υψώνουν πανό και φωνές υπέρ της ισοπέδωσης των ίδιων προς τα κάτω; Δεν καταλαβαίνουν ότι η απαίτησή τους είναι ντιπ παράλογη, ότι τους βάζει απέναντι σε κάθε κανονικό άνθρωπο που βρίσκεται στην αγορά εργασίας, είτε στην δημόσια είτε στην ιδιωτική οικονομία; Δεν τους ενδιαφέρει διόλου η κοινωνική στήριξη; 

Υπάρχει στον 21ο αιώνα εργαζόμενος που δεν κρίνεται, δεν αξιολογείται; Από τον κλητήρα μέχρι τον μαγαζάτορα, από τον ποδοσφαιριστή μέχρι τον διευθύνοντα σύμβουλο πολυεθνικής, από τον γιατρό μέχρι τον σαλεπιτζή του δρόμου; Πούθε δηλαδή προκύπτει το «δικαίωμα» των εκπαιδευτικών να μην κρίνονται, αλλά να πληρώνονται και να προάγονται μόνο με τα χρόνια υπηρεσίας τους, ανεξαρτήτως της ποιότητας της δουλειάς τους; 

Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο Παρασκευής, 
Φωτο: INTIME NEWS/ Τζαμαρος Παναγιωτης

Και σιγά την αξιολόγηση, δηλαδή, που κάνει η Κεραμέως. Το 95% των εργαζομένων της χώρας θα ήταν πανευτυχείς αν ο εργοδότης τους είχε τα ίδια κριτήρια αξιολόγησης που αρνούνται με τόσο πάθος οι εκπαιδευτικοί. Ούτε τους διώχνει, ούτε τους τιμωρεί, ούτε τους μεταθέτει, ούτε τους κόβει τους μισθούς ανάλογα με τη βαθμολογία τους, απλώς κάνει μια καταμέτρηση των ικανοτήτων και της προθυμίας τους, για να τους σπρώξει να βελτιωθούν οι ίδιοι και τα σχολειά τους. Σιγά τον πολυέλαιο. 

Tι στο καλό φοβούνται 90% των εκπαιδευτικών, που όταν αξιολογηθούν, θα βγουν μια χαρά επαγγελματίες. Γιατί το υπόλοιπο 10%, που έχει λόγους να κρύβει τη ραθυμία του ή την ανικανότητά του, τραβά έτσι αδιαμαρτύρητα προς τον βυθό τη συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών και των δασκάλων; Πόσο λογικό –διάολε– είναι η συνδικαλιστική ηγεσία όλου του κλάδου να είναι όμηρος αυτού του 10%;

Πηγή: protagon.gr (απόσπασμα)
Το σκίτσο είναι της Έφης Ξένου στα Νέα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου